De goede begeleiding die ik van mijn lieve vroedvrouwen van Levenslicht kreeg heeft ervoor gezorgd dat ik vanaf de eerste seconde heb kunnen genieten van mijn kind.

Ik werd voor het eerst mama op 6 september 2015. Mijn flinke zoon Kastor (geboortegewicht 4100g) kwam ter wereld na een zeer zware bevalling van 26 uur. Deze bevalling vond plaats in het ziekenhuis zoals dat gewoonlijk gedaan wordt. Ik was niet voorbereid op de bevalling, ik wilde het allemaal op me laten afkomen. Een zwaar kindje, een sterrenkijker, een mama in paniek. Het waren helse uren die tot op de dag van vandaag nog steeds tot de meest angstaanjagende momenten van mijn leven behoren. Ik voelde me niet gehoord, ik had geen enkele vorm van controle over wat er gebeurde en schreeuwde het uit, een smeekbede voor wat zeggenschap. De eerste dagen, weken, misschien zelfs maanden van Kastor zijn leven was ik nog erg onder de indruk van wat er was gebeurd. Dit drukte een grote stempel op onze kraamperiode.

Ondanks deze moeilijke start hebben wij een geweldig kind waar we een hele sterke band mee hebben. Toen Kastor ongeveer één jaar oud werd, begonnen we (of ik vooral) te dromen van een broertje of zusje. Na dit goed te hebben besproken besloten we de sprong te wagen. Het wilt niet zegen dat de eerste bevalling zo zwaar was, dat de tweede ook zo moet verlopen. En moest dat toch het geval zijn… het was het allemaal waard geweest. Al snel konden we ons geluk niet op toen er 2 streepjes op de zwangerschapstest verschenen. We besloten wijselijk ons deze keer wel goed te laten begeleiden. We kozen voor de vroedvrouwen van Levenslicht. Deze dames hebben ons gedurende de hele zwangerschap erg empathisch en professioneel begeleid. Niet alleen kon ik mijn verhaal hier kwijt zonder enige schaamte, we maakten ook een geboorteplan zodat deze keer alles anders zou lopen en ik de controle meer in handen zou kunnen houden.

En toen was het eindelijk zo ver

Onze tweede zoon heeft ons goed in spanning gehouden. Het heeft er lang naar uitgezien dat we hem via een keizersnede zouden moeten verwelkomen aangezien meneertje heel graag in stuit bleef liggen. Net op de valreep draaide hij in de juiste positie en konden we de plannen voor een thuisbevalling concreter maken.
De weken gingen voorbij. De uitgerekende datum ging voorbij. De dagen erna gingen voorbij. Ons geduld werd erg op de proef gesteld. Op een vrijdag na een sessie bij de acupuncturist en een huisbezoek door de vroedvrouw met een zoveelste poging om me te strippen begon het toch wat te rommelen in mijn buik. Ik was op dat moment 10 dagen voorbij mijn uitgerekende datum. Als er na het weekend nog geen signaal van een bevalling te bespeuren was zou ik op zondagavond in het ziekenhuis worden verwacht voor een inleiding. Dit wou ik gezien mijn voorgeschiedenis echt vermijden.

Vrijdagavond dus, frietjes eten bij mijn ouders en stekende pijnen in mijn buik. Ik durfde er niet op te hopen maar mijn omgeving had al lang door dat dit de eerste weeën waren. Toch namen we Kastor mee naar huis om het verloop rustig af te wachten.  Na een avond van weeën die kwamen en gingen en na enkele korte uurtjes slaap besloten we op de GSM van de vroedvrouwen te bellen. Mijn lieve man kreeg al snel Laura aan de lijn. Ze klonk net zo blij als wij dat er toch nog een bevalling zou komen voor onze deadline. Het was 4 uur ’s nachts en Laura sprong in haar kleren om naar ons te komen. Het enthousiasme nam echter wel wat af toen de weeën helemaal stil vielen vanaf de moment dat Laura 1 voet bij ons binnen zette. De spanning? Adrenaline? We lieten het niet aan ons hart komen en kropen nog even ons bedje in. ’s Morgens even opvang voor Kastor regelen en we gingen verder aan de slag. Na een stevige wandeling waren de geliefde weeën terug van de partij. We gaven ze de kans om in sterkte toe te nemen en tegen de vooravond kwam Laura weer terug naar ons thuis. Ze had stagiaire, Sofie meegenomen. Ik had me naar onze slaapkamer verplaatst en zat op de rand van het bed en was al enorm aan het afzien. Mijn rug zag het meeste af bij elke wee. Laura deed haar schoenen uit (dit zagen wij als een teken dat ze zou blijven en dat de bevalling nu echt was gestart) en zette zich op de grond tegenover mij. Met een ooo-klank die we samen maakten en de magische handen van Sofie die mijn rug masseerde konden we de weeën aan. De uren gingen voorbij en we bleven zoveel mogelijk in beweging. Aangezien Nolan zich nu als een sterrenkijker in mijn buik had genesteld deed ik de nodige oefeningen om hem te doen draaien. Ik zat, ik stond, ik lag, ik ging in bad… Op de achtergrond speelde mijn mooiste playlist ooit. Liedjes die ik gedurende de zwangerschap had uitgekozen en die me kalmeerden. Op de muren hingen zogenoemde affirmations. Mooie tekeningen met helende en motiverende woorden over bevallen. De lichte waren gedimd en de kaarsjes zorgden voor een romantische sfeer. Mijn man bleef bij mijn zijde en de vroedvrouwen zorgden dat ik niets tekort kwam.

Er werd zo geweldig voor me gezorgd! Ik had alles wat ik nodig had en er heerste een hele rustige sfeer. Iedereen was volledig op mij gericht. Ik kreeg heel veel lieve en aanmoedigende woorden. Soms stond er iemand op om met een fris washandje door mijn gezicht te gaan, er was altijd Aquarius in de kamer en de Dinosauruskoeken werden voor me gehaald. Het was mooi. Zoals bevallen moet zijn!
Na een tijdje werd mijn ontsluiting gecontroleerd. Tegen mijn verwachtingen in was ik volledig ontsloten en werd het tijd om naar het bevallingsbad te gaan. Ik schrok hier een beetje van omdat ik helemaal geen persweeën voelde. We veranderden op ons gemak nog enkele malen van houding waardoor de druk wel wat toenam. Vanaf het moment dat ik in het bevallingsbad zat nam die druk echter volledig af en kwam er steeds meer tijd tussen de weeën. Rond deze periode kwam ook Hanne toe en samen met Laura onderzochten ze me nog eens. Tot ieders grote spijt werd er een afname in mijn ontsluiting vastgesteld en was mijn baarmoederhals aan het opzwellen (een zeldzaam gebeuren wat met grote waarschijnlijkheid samenhangt met het feit dat onze jongen als sterrenkijker herhaaldelijk van positie veranderde). De teleurstelling was groot toen ik noodgedwongen terug uit het bevallingsbad moest stappen. Iedereen rondom me bleef rustig en positief. Ik zag het echter op dat moment helemaal niet meer zitten. Moest ik dit hele werk nog eens leveren? Welk verrassingen komen er nog allemaal? Op mijn uitdrukkelijk verzoek werd er dus in het midden van de nacht naar het ziekenhuis getrokken. Hanne bleef mij me in de auto om zo samen onderweg de weeën op te vangen. Laura en Sofie reden mee naar het ziekenhuis en brachten de afdeling alvast op de hoogte van onze komst. Ik wou nu absoluut een epidurale verdoving. Deze pijn had al te lang geduurd. Het was nu officieel zondag en op vrijdag was alles begonnen. Genoeg is genoeg! Iedereen steunde me in deze beslissing en meteen na aankomst in het verloskwartier werd de epidurale gezet. Laura bleef bij me in het ziekenhuis. Ik ben haar daar tot op de dag van vandaag nog steeds enorm dankbaar voor. Ze zorgde dat mijn geboorteplan zoveel mogelijk kon worden doorgetrokken in het ziekenhuis. Ze zorgde voor de rust bij mezelf en bij mijn man. Jammer genoeg heb ik weinig effect van de epidurale verdoving mogen ervaren. De pijn gierde door mijn lijf en de paniek kwam weer naar boven. Ik vroeg me af waarom ik me weer aan dit avonduur had gewaagd. Dit is gewoon te veel, dit kan mijn lichaam niet aan. Het waren nog enkele pittige uren…

Na een half uurtje persen kwam zondag ochtend om 8h04 mijn tweede zoon Nolan (4100g 55cm) ter wereld. Ik was uitgeput, voelde me verslagen maar was op slag verliefd op deze kleine man. Het feit dat ik hem zelf mocht aannemen toen hij werd geboren maakte me enorm trots. Ziekenhuispersoneel stelde zich respectvol op tegenover onze wensen (wensen die Laura nog eens duidelijk maakte) en ze lieten ons een hele periode alleen met onze nieuwe baby. Laura hielp met de eerste borstvoeding en liet ons daarna ook alleen met ons drietjes.

Na één nachtje in het ziekenhuis besloot ik terug naar huis te gaan. Laura kwam diezelfde avond nog bij ons langs voor een lang gesprek. De hele bevalling werd overlopen en alles werd goed gekaderd aan ons. Ze gaf aan dat ze het jammer vond dat we geen droombevalling mochten meemaken maar bekrachtigde ons enorm in de manier waarop we het hebben aangepakt. Elke onzekerheid die ik voelde over deze bevalling verdween als sneeuw onder de zon dankzij de vele gesprekken. De borstvoeding verliep heel vlot, mede omdat ik me heel goed en sterk voelde.

Ook mijn tweede bevalling was zwaar, dat kan ik niet ontkennen. Ik kijk echter wel met een glimlach op mijn gezicht terug naar de uren die we thuis samen doorbrachten en samen de pijn aangingen. Ik ben enorm onder de indruk van de veerkracht die ik zelf heb kunnen opbrengen om met deze bevalling om te gaan. Ik kan dit enerzijds toeschrijven aan het feit dat we deze keer wel waren voorbereid op wat er zou komen. Anderzijds heeft de goede begeleiding die ik van mijn lieve vroedvrouwen van Levenslicht kreeg ervoor gezorgd dat ik vanaf de eerste seconde heb kunnen genieten van mijn kind. Ik heb nooit (in tegenstelling tot bij mijn eerste bevalling) het gevoel gehad dat ik een trauma doormaakte. Ik heb een geweldige kraamperiode gehad waarin wij heerlijk hebben genoten van ons gezin.

Ik wil mijn man, vrienden, familie en schoonfamilie erg bedanken voor de goede zorgen. Laura, Hanne en Sofie hebben mij gezien tijdens erg bange uren. Ze hebben me altijd als een heldin behandeld. Hiervoor enorme dank!