Dit was helemaal wat ik wou

Al vrij vroeg in mijn zwangerschap was de wens er om thuis te bevallen. Ik had hier en daar wel eens wat opgezocht, maar kwam al snel tot de conclusie dat er in België weinig info over te vinden was. Ook werd het van alle hoeken en kanten afgeraden.

Naarmate de zwangerschap vorderde, beangstigde het idee om in het ziekenhuis te bevallen mij meer en meer. Dit was niet wat ik wou. Ik voelde mij er niet goed bij. Zodoende liep ik vanaf 24 weken zwangerschap met veel stress en een grote schrik rond. Op 28 weken toch maar weer ter sprake gebracht bij mijn vriend, na een duwtje in mijn rug van de kinesist. Na de verlossende woorden “Je blijft er maar over bezig dus doe er jou zin dan maar mee”,  heb ik direct een vroedvrouw in de buurt opgezocht. Zo kwam ik uit bij het nummer van Laura en daarbij dus ook Levenslicht.

Het toeval wou dat er die avond een afspraak was weggevallen en wij direct  bij hun terecht konden. Het werd al snel duidelijk dat dit helemaal was wat ik wou. Geen epidurale, geen gepush, geen zoveelste op een rijtje. Direct was er het vertrouwen: ‘Wij kunnen dit en het komt goed’.

De reacties van de omgeving waren wisselend. Gaande van: “Durf jij dat?” , tot “Jij kan dat niet, zonder epidurale bevallen” als “Dat is echt helemaal jij, gewoon jou zin doen en doen waar jij jou goed bij voelt”. Vooral dat laatste was een heel belangrijke. Doen waar ik mij goed bij voel. Sinds toen kon ik vol vertrouwen uitkijken naar mijn bevalling. En wat heb ik kunnen uitkijken! Onze meid hield ons flink in spanning. Het leek eerst alsnog op een ziekenhuisbevalling uit te draaien toen ze niet wou komen. Na een hele rusteloze nacht met maar 2 uurtjes slaap, stond ik op om mijn valies in te pakken. Ik moest namelijk diezelfde avond nog binnen om ingeleid te worden.

Terwijl ik aan het ontbijten was voelde ik een kramp. Zou het? Nee, maak jezelf niet gek. Het zijn gewoon weer voorweeën. Met het karakter van haar ouders was het wel te verwachten dat ze tegendraads ging doen. 5 Minuten later opnieuw een kramp, 8 minuten later weer 1. Gek… Normaal begint zoiets toch met weeën om de 20 minuten? Regelmaat zat er ook al niet in. Het was nu ook niet dat ik nog al eens was bevallen dus ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten. Toch beginnen timen. 8 minuten, 6 minuten, 15, 2 minuten. Wat was dat nu?

Na 2 uur had ik krampen om de 4 à 6 minuten, dus toch maar gebeld naar Laura. Ik moest haar verder op de hoogte houden van de evolutie. Rond de middag kwamen ze om de 3-4 minuten dus terug gebeld waarop Annelies eens kwam kijken. Nu konden wij zeker zijn, ons dochter was onderweg. Van de volgende 12 uur herinner ik mij niet veel meer. Vlak daarna blijven mijn weeën komen zonder tussenpauze. Als ik eens eventjes geen wee had kwam die erop 3 x zo hard. Ik heb vooral veel tijd doorgebracht in de douche op een bal. Een weeënstorm noemen ze zoiets. Ik vond het eerder een orkaan categorie 4 maar goed 😉 Zelfs op de momenten dat ik het niet meer zag zitten om zonder pijnstilling door te zetten hielpen Laura en mijn vriend mij er door heen. Toen ik rond middernacht 9 centimeter ontsluiting had en de weeën wat afnamen was dat voor mij de uitgelezen kans om even te slapen tussendoor. Al slapend ben ik naar 10 centimeter gegaan en mocht ik beginnen persen. Na een uurtje was onze prachtige dochter er, mooi roze en al huilend, zoals het hoort. Al mijn wensen zijn vervuld geweest. Voldoende huid op huid contact, zowel bij mij als mijn vriend, het uitkloppen van de placenta, het bewaren van de placenta en dergelijke.

Na een moeilijke opstart de eerste weken vanwege verborgen reflux waren wij goed vertrokken. Vragen over borstvoeding, draagdoeken, anticonceptie, intimiteit en dergelijke werden allemaal oprecht en met veel geduld beantwoord. Helaas had ik na 3 maand nog nauwelijks melk. Het blijft een raadsel hoe het komt. Waarschijnlijk komt het omdat wij gezegend zijn met een goede slaapster die na 8 weken al doorsliep waardoor er te weinig stimulatie was. Ondanks dat ik met pijn in het hart ben moeten overgaan op flesjes omdat onze dochter niet meer genoeg groeide en altijd honger had, ben ik blij met de 3 maand dat het wel is gelukt. Bedankt Laura, Hanne en Annelies voor alle raad. Ik kan het enkel maar aanraden aan iedereen. Het allerbelangrijkste is om jou gevoel te volgen. Dat heb ik gedaan en ik heb er nog geen seconde spijt van.

Nele, Kevin en Esmé