Léon

Op 31 maart (9 dagen overtijd) om 7u ’s morgens werd ik wakker met lichte krampen. Ik wist meteen dat het ‘eindelijk’ voor vandaag was.

Die ochtend hadden we nog een afspraak bij de vroedvrouw. We belden even voordien om te zeggen dat ik hevigere weeën had. Hanne kwam even langs te kijken hoe het ging. Ik had toen al 4cm opening, en dat terwijl een week voordien nog maar een kleine centimeter was gemeten. Mijn lichaam had in deze periode al hard gewerkt.

Tot een uur of vijf kon ik weeën alleen opvangen door tegen de kast aan te leunen. Ook op mijn ademhaling letten was nodig. Al snel kon ik dit niet meer alleen dus belde ik mijn vriend om naar huis te komen. Hij zette me in bad en belde Hanne om haar op de hoogte te houden. Eenmaal uit bad waren er geen pauzes meer tussen de weeën.

Ze waren zo heftig dat mijn water rond 18h brak. Ik kreeg meteen enorme persdrang. Een overweldigend gevoel wat je onmogelijk kan tegen houden. Hanne en Lorijn zijn razendsnel naar ons vertrokken. Wat was ik blij om Lorijn te zien. Ik wist op dat moment niet hoe ik met de persdrang moest omgaan. Omdat dit zo intens was kon ik me niet ontspannen.

De vroedvrouwen wisten hoe laat het was en zetten me toen op de baarkruk. Deze houding voelde voor mij het beste aan. Liggen was een echte no-go! Terwijl mijn vriend het bevallingsbad liet vollopen zei ik tegen hem: ‘Neen dat hoeft niet, ik ga op de baarkruk bevallen’. Hij liet het bad achterwege en kwam meteen achter me zitten. Hij moest me eerst rustig krijgen zodat ik kon meegeven naar onder toe en niet verkrampt bleef. Eens ik dit door had kon ik me ontspannen en ‘genieten’ van het moment. Tegen mezelf kon ik zeggen: ‘je kan het’. Het geloof in mezelf groeide en ik voelde dat ik goed bezig was. Dit gaf me de motivatie om het hoofdje eindelijk te laten zakken na meer dan een uur persen.

Wanneer het hoofdje laag genoeg was voelde ik het langs alle kanten schuren en branden. Een enorme pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik wist niet eens dat zo veel pijn bestond. Mijn lichaam zat vol endorfine om hier door te komen. Op dat moment ben je eventjes weg en geef je jezelf over aan je eigen lichaam.

Het hoofdje was er uit. Maar de rest moest nog komen. Waarop ik vroeg ‘als ik nu duw is hij er?’ Ja, we wachten op de volgende wee en toen kon ik mijn laatste keer persen. Ook al leek dit minuten te duren toch had ik plots onze zoon Léon in mijn armen. Ik was enorm gelukkig, hier heb ik al die maanden op gewacht.

Ik dacht, de kous is af. Nu kan ik genieten, maar helaas de nageboorte was er ook nog en hier had ik me totaal niet op voorbereid. Ik dacht dat dit redelijk vlot en “van zelf” zou gaan. Echter duurde het even en dat had ik niet verwacht. Om de nageboorte te stimuleren kon Léon beginnen drinken aan mijn borst. Ook dit was niet simpel want onze navelstreng was te kort waardoor hij niet tot bij mijn borst kwam. Ik had zo een enorme pijn, het enige wat ik wou was hem op mij hebben. Gelukkig hield ik vol kwam de placenta los. Maar die laatste pers was me te veel, ik was uitgeput en zag zwart voor mijn ogen. Na even te liggen ging het weer beter.

Hierna werd ik onderzocht door de vroedvrouwen. Hechtingen waren nodig. Het herstel hiervan duurde erg lang en was mentaal voor mij een echte domper. Niet voor iedereen is er die roze wolk! In tegenstelling tot mijn vriend. Ik wou niets liever als even gelukkig zijn, maar ik kon echt elk moment van de dag huilen. Langzaam aan herstelde ik en kon ik eindelijk genieten van onze momenten samen.

Als ik terug blik op mijn bevalling hou ik er toch een dubbel gevoel aan over. Op de onverwachte pijn van de placenta na, had ik eigenlijk wel een prachtige bevalling. Ik heb op korte tijd iets krachtigs verwezenlijkt zonder verdoving en alles zo ongedwongen mogelijk. Ik ben ook heel trots dat dit thuis is gebeurd op een natuurlijke manier met de steun van mijn vriend en de wilskracht van Léon en mij. Op geen enkel moment heb ik getwijfeld dat het niet zou lukken.

Nu heb ik nog meer respect voor alle mama’s! Dit was voor mij de zwaarste opdracht ooit. Ook wat er achteraf met je gebeurt, zowel fysiek als mentaal. Je kan je er moeilijk op voorbereiden tot het moment er plots is. Het is intens, zwaar, pijnlijk, emotioneel, beangstigend. Je bent bezorgd, paniekerig en vaak onzeker. Maar toch, ik zou het voor geen goud in de wereld willen missen. Mijn kind, jouw kind, elk kind heeft zijn moeders hart gewonnen. Het is zwaar en toch o zo mooi. De liefde tussen moeder en kind is niet uit te leggen. Enkel moeders weten dit.