Wauw, wat een gevoel, zo trots op Elenoor en mezelf, het is ons gelukt!

12 december 2017
Verhaal

In de zomer van 2015 word ik voor de eerste maal zwanger. Al gauw dromen we van een thuisbevalling, we volgen een zwangerschapscursus bij Annelies en Hanne en geraken enkel meer overtuigd dat dit hetgene was wat we graag willen: onze dochter op een rustige manier en in een vertrouwde omgeving op de wereld zetten. Jammer genoeg blijft Ana-Lou, ondanks 101 gekke oefeningen en voetreflexologie,  in stuit liggen en wordt zij met een keizersnede geboren. Mede door de goede begeleiding van Annelies wordt het een ‘zachte’ keizersnede en weten we goed wat we al dan niet mogen vragen/verwachten. De geboorte wordt alsnog een mooie ervaring.

In de lente van 2017 word ik terug zwanger. De droom om thuis te bevallen is nooit weggegaan maar ik weet dat ik omwille van de keizersnede niet meer thuis mag bevallen, daarom kiezen we voor een poliklinische bevalling. Ik ben er van overtuigd dat ik deze keer natuurlijk zal bevallen en heb hiervoor het volledige vertrouwen in mijn lichaam. De baby zit steeds met het hoofdje naar beneden en de zwangerschap verloopt goed. Ik ben enkel ongerust ‘dat het niet tijdig zal beginnen’. De 40 weken naderen, de frambozenbladthee en de theunisbloemoliecapsules worden gekocht, er worden alweer 101 gekke trucjes gedaan, het moest maar eens helpen…

Hanne komt mij op maandag (40+3) nog een bezoekje brengen, vooral om mijn bloeddruk in het oog te houden, en masseert mijn voeten. We maken een nieuwe afspraak en hopen dat deze niet meer zal moeten doorgaan. De dag passeert en het begint wel wat te rommelen in mijn buik maar op zich niets bijzonders. Rond 23u willen we gaan slapen maar ik sta vrijwel meteen terug op omdat ik mijn draai toch niet echt kan vinden. Zal het dan toch begonnen zijn?! Dan maar eens douchen en kijken of ik mij beter voel en als het dan daadwerkelijk begonnen is, kan ik er ineens fris gewassen aan beginnen. Ik heb voordien een app geïnstalleerd om weeën te timen en ik besluit dat toch maar eens te doen: +/- om de 5 minuten. Zou het dit zijn?! Toch maar eens naar de permanentie bellen, Hanne neemt meteen op: ‘Misschien is het begonnen, misschien ook niet… . De tijd zal het uitwijzen’. Gelukkig is er nog een vriendin wakker, zij droomt met mij mee: zou het, zou het niet, wat voel je (niet)?, … . Ze brengt mij vooral afleiding, rusten komt niet meer in mij op, ik loop zo ongeveer de afstand van een marathon door het huis denk ik. Toch maar eens terug naar boven: ‘Claudio, sta je op? Ben je zeker Sofie want ik moet anders wel vroeg opstaan hé?’, dan maar terug naar beneden, wat timen, rondlopen en maar blijven twijfelen, uiteindelijk bel ik rond half 3 nog maar eens naar Hanne: ‘Of ze al moest komen? Nee want ik twijfel nog steeds, ik wil gewoon eens checken’. Ik blijf twijfelen of dit het nu is omdat iedereen mij voordien zei: ‘als je echt weeën hebt, dan twijfel je niet hoor’ en ik twijfel dus nog wel, ook al heb ik om de +/-3 minuten weeën. Dan nog maar eens naar boven om Claudio wakker te maken. Door het lawaai wordt de oudste dochter ook wakker en natuurlijk wil zij ook mee naar beneden… . De bal vindt ze wel leuk maar gelukkig wil ze na een kwartiertje terug gaan slapen. De weeën worden wat pittiger en ik besluit in bad te gaan om te checken of ze doorzetten. Al snel blijkt dat ik mijn draai niet kan vinden en Claudio helpt mij terug uit bad. Rond half 4 besluiten we om toch nog maar eens naar Hanne te bellen en te vragen of ze wil komen. Ik blijf rondjes lopen, stop om een wee weg te puffen en loop weer verder. Rond kwart voor 4 ga ik naar het toilet en breekt mijn water, een gigantische plons, bloed, … dat is schrikken! Het is dus echt! Ik bel terug naar Hanne, ze is ondertussen onderweg maar zou toch een 40 minuten moeten rijden. Ze vraagt of het enkel helder bloed is want dan moeten we naar het ziekenhuis en kunnen we best niet op haar wachten. Probeer dat maar eens met zo’n gigantische buik te zien, Claudio besluit dat het vooral in combinatie met het water zo veel lijkt en dat het niet enkel bloed is, we besluiten om gewoon te wachten. Rond half 5 arriveert Hanne en vraagt of ze mijn ontsluiting mag nakijken, ik blijk al een 7,5cm te hebben, een leuke verrassing! Ik loop alweer verder en Hanne vraagt aan Claudio om mijn moeder te bellen zodat zij bij Ana-Lou kan blijven als we naar het ziekenhuis vertrekken. Om één of andere bizarre reden belt hij dit niet en een kwartiertje later vraagt Hanne of mijn moeder van ver moet komen: ‘nee hoor, van 5 kilometer verder’, al snel blijkt dat Claudio nog niet belde… . In plaats van te wandelen, wil ik op het toilet gaan zitten maar dat vindt Hanne geen goed idee. Ze wil eerst mijn ontsluiting nog eens nakijken. Ik blijk een volledige ontsluiting en dus persweeën te hebben.  Ze vraagt of ik het zie zitten om thuis te bevallen of liever alsnog, in de sneeuw, naar het ziekenhuis vertrek. Ik vraag haar of zij denkt dat we op een veilige manier thuis kunnen bevallen. Zij schat in van wel, mijn hart maakt een sprongetje, dit is het scenario dat ik stiekem gehoopt had! Mijn moeder komt aan en vertrekt weer, Laura wordt gebeld, Hanne en Claudio vliegen in het rond om alles zo snel mogelijk klaar te maken, ik blijf nog wat rondjes lopen en geraak misschien vooral steeds meer in mijn eigen wereldje. Rond twintig over 5 zet ik mij op handen en knieën in de zetel en kan het persen beginnen. Ik ervaar dat vooral als een opluchting, een soort van oerkracht neemt het over, ik vang hier en daar nog wel iets van mijn omgeving op maar ben toch vooral in mijzelf gekeerd. Aanvoelen, persen, bekomen. Laura is er ondertussen ook, ik word aangemoedigd, Claudio wijkt niet van mijn zijde maar eigenlijk is het toch vooral mijn lichaam en ik, wij zetten hier een baby op de wereld. Ik hoor ‘oh, zwarte krullen’, ook dat hoopte ik stiekem en dat geeft kracht om nog even door te zetten, het volgende wat ik hoor is: ‘ze is er, neem ze zelf maar’, het is dan 06u05 in de ochtend! Wauw, wat een gevoel, zo trots op Elenoor en mezelf, het is ons gelukt!

We bekomen rustig in de zetel, de honden hebben alles blijkbaar vanop een afstand gevolgd. Na een tijdje zegt Hanne: ‘voel maar eens aan de navelstreng, de hartslag gaat er stilaan uit’. Claudio knipt de navelstreng door, Elenoor zoekt de weg naar de borst.

De placenta laat wat op zich wachten, ik geef Elenoor even aan Claudio en ga actief op de baarkruk persen, al snel volgt de placenta en nestel ik mij terug op de zetel. Ik word nagekeken: niet gescheurd, noch geknipt! De placenta wordt nagekeken en zoals door ons gevraagd, getoond.

Rond 7u wordt Ana-Lou wakker, Claudio haalt haar op en ze ontmoet rustig haar zusje. Ze krijgt een cadeautje en de dag gaat gewoon verder voor haar. Wanneer Hanne Elenoor nakijkt, weegt en meet, ga ik met Laura douchen. Claudio kleedt Elenoor aan, ik zet mij terug met haar in de zetel en Ana-Lou wordt naar de onthaalmoeder gebracht. Wat een droomscenario! Hanne en Laura ruimen alles op en laten ons rustig bekomen, later die dag komen ze nog eens terug.

© LEVENSLICHT 2025
Loading...

Wij maken gebruik van cookies of gelijkaardige technologieën (bv. pixels of sociale media plug-ins) om o.a. uw gebruikservaring op onze website zo optimaal mogelijk te maken. Daarnaast wensen wij analyserende en marketing cookies te gebruiken om uw websitebezoek persoonlijker te maken, gerichte advertenties naar u te verzenden en om ons meer inzicht te geven in uw gebruik van onze website.

Gaat u ermee akkoord dat we cookies gebruiken voor een optimale websitebeleving, opdat wij onze website kunnen verbeteren en om u te kunnen verrassen met advertenties? Bevestig dan met "OK".

Wenst u daarentegen specifieke voorkeuren in te stellen voor verschillende soorten cookies? Dat kan via onze cookie policy. Wenst u meer uitleg over ons gebruik van cookies of hoe u cookies kan verwijderen? Lees dan onze cookie policy.