Ik voelde dat ik met hen op één lijn zat wat de zwangerschap en bevalling betrof

Tijdens mijn studie geneeskunde heb ik bij verschillende soorten bevallingen meegeholpen. Ik weet nog goed wat ik toen dacht: “Laat dit voor mij nog maar een paar jaar wachten”. Vrouwen die op het ziekenhuisbed lagen aan de monitor en daar de weeën moesten opvangen. Om de zoveel tijd kwam de vroedvrouw de vooruitgang van het aantal centimeters controleren, waarna uiteindelijk het hele team (gynaecoloog, vroedvrouw, verpleegkundige, plus stagiairs) in de kamer kwam om de vrouw ‘toe te juichen’ wanneer ze wel en niet moest persen. Ook een knip was (te?) snel gezet, mijn inziens regelmatig zonder duidelijke verklaring van de gynaecoloog (in opleiding). Ik miste sereniteit, vrijheid, en geduld!

Voor mezelf en mijn baby besloot ik dat dit niet de manier was waarop ik hem ter wereld wou brengen. In eerste instantie dacht ik aan een onderwaterbevalling in het ziekenhuis, maar gaandeweg groeide het idee om dit thuis te realiseren. Geboorte is immers geen ‘ziekte’, dus voor mij moest er niet per sé een ziekenhuis aan te pas komen. Ook hoorde ik van een patiënte dat zij vrijwel pijnloos was bevallen (zonder epidurale verdoving) door middel van wat zij ‘hypnobirthing’ noemde. Nieuwsgierig als ik ben, besloot ik het boek rond deze techniek te lezen. Dit bleek veel minder ‘zweverig’ dan de term doet vermoeden, maar draait vooral rond het aanleren van relaxatie technieken die je tijdens de bevalling kan toepassen. Het boek heeft mij enorm geholpen om zonder angst naar de bevalling toe te leven. Ik voelde me vol vertrouwen omdat ik mezelf via het boek de nodige ‘tools’ aanleerde om deze bevalling (thuis) aan te kunnen.

Toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt dat mijn bevalling een onderwater thuisbevalling zou worden, ben ik op zoek gegaan naar een vroedvrouwenteam die deze wens kon begeleiden. Verrassend genoeg bleek ik dit vlak bij huis te vinden, namelijk bij ‘het levenslicht’ in Eksel. Vanaf de eerste consultatie voelden mijn partner en ik ons volledig op ons gemak en gehoord. Wij hebben het iedere keer als erg prettig ervaren om onze vragen, zorgen en ideeën met Annelies, Hanne en Laura te delen. Ik voelde dat ik met hen op één lijn zat wat de zwangerschap en bevalling betrof.

De weken en maanden vlogen voorbij. Zo ook de uitgerekende datum van 23 december 2016. Toen ons kereltje er op 41 weken nog niet was begon ik stilaan in te zien dat de kans reëel was dat het toch een ziekenhuisbevalling zou worden. Een thuisbevalling kan immers uiterlijk tot 42 weken. Ik maakte daarop mijn geboorteplan klaar zodat ze in het ziekenhuis zoveel mogelijk aan onze wensen konden voldoen. Samen met Hanne heb ik dit doorgenomen. Ook gaf Hanne nog een lijstje met tips om de bevalling op natuurlijke wijze op gang te brengen. Ik heb die dagen alles op alles gezet om toch maar thuis te kunnen bevallen (frambozenblad thee, teunisbloemolie capsules, véél bewegen, … Ook kwamen Hanne en Laura de laatste week regelmatig langs om voetreflexologie toe te passen. Plots was het 3 januari 2017, en was ik 41 weken en 4 dagen zwanger! Ik zou die volgende dag in het ziekenhuis in Mol worden ingeleid. Er was nog één tip die ik achter de hand had gehouden, en dat was acupunctuur. Die 3de januari ging ik vol goede moed naar de acupuncturist. En toeval of niet, maar die nacht omstreeks 3 uur begonnen de weeën. Ik was zo ontzettend blij dat mijn weeën toch nog op natuurlijke wijze op gang waren gekomen! Om 6 uur die ochtend moesten we in het ziekenhuis zijn, en omdat ik bang was dat de weeën toch nog stil zouden vallen zijn we gegaan. In het ziekenhuis bleken de weeën helemaal niet stil te vallen en had ik al 5 cm opening.

Wat ik toen heb gedaan is mijn intuïtie gevolgd. Ik voelde dat ik dit thuis moest verder zetten en niet in het ziekenhuis. Gelukkig maakte de vroedvrouwen hier geen enkel probleem van en mocht ik naar huis gaan. Ik denk dat Hanne erg verrast was toen ik haar die ochtend omstreeks 8 uur belde dat de weeën toch spontaan op gang waren gekomen en ik naar huis ging om daar mijn arbeid en bevalling verder te zetten. Ik mocht haar bellen wanneer ik voelde dat het hier tijd voor was. Thuis aangekomen viel er een enorme last van me af, dit voelde zo goed aan! Mijn vriend zette het bevalbadje klaar, dimde het licht, stak de kaarsjes aan en speelde de rustige muziek af die ik op voorhand had geselecteerd. Ik kon in alle rust en vrijheid mijn posities kiezen om de weeën op te vangen (hoera voor de bevallingsbal!) en heb nog een klein uurtje boven in bad gerelaxeerd. Terwijl ik dit deed stond mijn vriend soep te koken voor ons om genoeg energie voor de bevalling op te doen (hoe huiselijk kan je het hebben 😉 ). Rond 11u30 belde ik Hanne dat ze stilaan mocht komen want de weeën volgden elkaar steeds sneller op. Nog steeds kon ik ze met de relaxatietechnieken goed opvangen. Grote dank aan mijn vriend voor het masseren van mijn rug bij de rugweeën en aan Hanne die hem regelmatig aanspoorde dit te doen. Bij de laatste centimeters was ik blij om eindelijk in het badje te kunnen gaan. Dit had namelijk een heel relaxerend effect. Rond 14u30 kwam ook Laura aan, en om 15u30 kon ik eindelijk in het bad. Stilaan kwamen de persweeën op gang, en hierbij kreeg ik wel wat angst om mijn baby eruit te drijven. Ik was bang dat ik beneden alles aan flarden ging scheuren! Hanne en Laura voelden zonder woorden aan dat ik toch wat coaching nodig had om deze angst te overwinnen. Pijnloos (zoals in het hypnobirthing boek wordt omschreven) kon ik de uitdrijvingsfase dus zeker niet noemen, waarschijnlijk omdat ik mijn focus verloor vanwege de angst. Het ‘staan’ van het hoofdje voelde enorm branderig en het was dan ook zo een opluchting toen dit geboren was. De rest ging vanzelf en om 17u16 viste ik mijn kereltje op uit het water. Wat een prachtig moment! Helaas moesten we al snel uit het badje omdat dit te koud was geworden voor onze David. We gingen op de zetel liggen en na een aantal pijnloze naweeën kwam de placenta ter wereld. Vanaf dan was het lekker genieten van ons kereltje. Hanne en Laura ruimden alles op.

De dagen erna kwamen Hanne en Laura nog iedere dag langs om ons bij te staan. Ik wou graag borstvoeding geven, maar dit had ik sterk onderschat. Wegens een kort tongriempje bij David had ik al snel kloven aan beide kanten en voelde iedere voeding aan als een marteling. Ik voelde me ergens ‘mislukt’ als mama omdat ik mijn zoontje vanwege de pijn geen borstvoeding meer kon geven. Toen ik na veel wikken en wegen en na een tweede poging toch besloot om volledig te stoppen met borstvoeding hebben zij mij hier volledig in gesteund en geholpen. Die steun was belangrijk voor mij, ik had iemand nodig die zei ‘het is OK’. Vanaf toen ben ik pas écht gaan genieten van mijn zoontje. Inmiddels zijn we ruim 7 weken verder en hebben we een schat van een zoontje, een echt lachebekje, en een blije mama en papa!

Bedankt aan ‘het levenslicht’ voor deze geweldige begeleiding. Deze zwangerschap en bevalling zal voorgoed in mijn herinnering geschreven staan als een prachtig avontuur!