Ik was mama geworden! Op moederdag nog wel!

Mijn hoop was om thuis te kunnen bevallen; op mijn eigen manier, met vertrouwde mensen om me heen. Het idee van een bevalling in een ziekenhuis zonder mijn eigen vroedvrouw en met allerlei medische apparatuur schrikte me al vanaf het begin af. Omdat ik door vrienden en familie de Nederlandse manier van zwangerschapsbegeleiding en bevalling gewend ben, ging ik op zoek naar vroedvrouwen die hier zo dicht mogelijk bij aansloten. Levenslicht bleek hiervoor gelukkig de juiste keuze te zijn.

In ongeveer negen uur tijd ben ik thuis bevallen van ons zoontje Joris. Het viel mee en het viel tegen. Beter kan ik het niet omschrijven.

Op zaterdagmiddag had ik de eerste weeën; scherpe steken in mijn onderbuik. Ze kwamen om het uur opzetten, maar zowel mijn vriend als ik dachten dat dit slechts voorweeën waren. Het was 6 dagen voor de uitgerekende datum en ik was ervan overtuigd dat ons kindje ver na die datum zou komen. Aangezien ik mezelf geen valse hoop wou geven, ging ik gewoon door met wat ik die dag van plan was en probeerde ik me niet te veel van de weeën aan te trekken. Aan het eind van de middag

kwamen de weeën steeds vaker. Na een uur timen bleken ze al om de 5 à 6 minuten te komen. Tijd om eens naar Levenslicht te bellen dus. Tegen mijn verwachting in was Laura er al een half uur later. Mij leek dat toen veel te overdreven, ik dacht dat het nog heel lang zou duren (zeker 12 uur toch, zoals in de prenatale cursus was verteld?). Verbaasd keek ik daarom vanaf de bank hoe Laura allerlei materiaal uit de auto haalde en uitstalde op onze eettafel. Langzaam drong het tot me door dat het nu toch echt begonnen was. Even raakte ik uit mijn concentratie en zakten de weeën wat weg. Maar al snel kwamen ze weer zeer regelmatig terug.

Twee uur nadat Laura was aangekomen, kwam ook Hanne binnen. Wederom vol ongeloof, dat ze er nu al bij was gehaald (want zover waren we toch nog niet?), zag ik hoe ze binnenkwam. Tijd om ‘hallo’ te zeggen was er echter niet, want gelijk kwam er een heftige wee opzetten, waarna ik in een weeënstorm terechtkwam. Ik raakte hierna in een soort roes en kreeg, tot de uiteindelijke geboorte, niet veel meer mee van wat er om me heen gebeurde. De pijn kon ik tot dan toe gelukkig goed aan, mede door de ‘ooh’-techniek die de vroedvrouwen van Levenslicht mij leerden. Wat een super techniek! Die heeft me zoveel geholpen. Na 6-7 uur weeën, was de pijn heel heftig, maar nog steeds wel te doen. Ik bleef er dan ook vrij rustig onder. Al vanaf het begin ving ik op handen en knieën de weeën op. Een houding die heel goed voor mij werkte.

Op een gegeven moment mocht ik, als ik druk voelde, mee gaan persen. Aangezien het de eerste keer was voor mij, was het even zoeken hoe dit precies moest. Ik deed mijn best, maar voor mijn gevoel schoot het totaal niet op. Ik besloot op de baarkruk te gaan zitten in de hoop dat de zwaartekracht mee zou werken. De persweeën deden verschrikkelijk veel pijn, in mijn geval waren ze veel zwaarder dan de ontsluitingsweeën. Daarnaast verergerde de pijn enorm als ik perste. Ik vond het daarom heel erg eng om te persen en raakte een beetje in paniek. De pijn die ik mezelf moest ‘aandoen’ iedere keer als ik perste, was meer dan ik aankon. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat dit nu eenmaal de enige manier was om mijn baby in de armen te kunnen sluiten. Na een tijdje lukte het me daarom gelukkig om de knop om te zetten, de pijn en angst zoveel mogelijk te negeren en te vertrouwen op mijn lichaam. Op mijn allerhardst begon ik te persen, om maar zo snel mogelijk mijn baby te kunnen zien. Wee na wee, moest ik telkens de pijn opbouwen. Wachten op de perswee, vervolgens al mijn moed verzamelen en zo hard (en zo vaak) persen als mogelijk was. Om daarna weer te ‘moeten’ ontspannen en mijn ademhaling onder controle te krijgen. Dit ging zo 1,5 uur door; het zwaarste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb.

Opeens, terwijl ik hard aan het persen was, voelde ik de druk en de pijn wegvallen en gelijk daarna voelde ik een baby geboren worden. Nog helemaal onder de indruk kreeg ik iets warms in mijn armen gedrukt. Kijken durfde ik eerst nog niet. Langzaam ontwaakte ik uit mijn roes. De pijn was weg (!). Ik kon het bijna niet geloven. En daar, in mijn armen, lag het allermooiste cadeau: een klein baby’tje van nog geen 3 kg. Ik was mama geworden! Op moederdag nog wel!

Ondanks dat ik een vlotte bevalling had, vond ik zelf het ontzettend zwaar. Ik ben daarom ook wel trots dat ik dit helemaal zelf, zonder pijnbestrijding, knip of scheur, én op mijn eigen manier heb klaargespeeld. Eerlijk gezegd snap ik nog steeds niet helemaal hoe ik dat heb gedaan. De bevalling heeft dan ook een grote indruk op me gemaakt. Wat daar allemaal is gebeurd, kan ik gewoon moeilijk bevatten. Die oerkracht, de pijn, het grote geluk daarna…

Bedankt Laura en Hanne voor jullie geweldige steun en begeleiding. Ik denk niet dat ik dit zonder jullie kennis, vertrouwen en rust had kunnen doen!