Oskar

Negen maanden zijn voorbij gevlogen: een fijne zwangerschap zonder al te veel kwaaltjes, bezig blijven met werken, genieten van dat groeiende buikje, …  en een lockdown.
Op 12 maart besliste het corona-virus dat we ons sociaal leven on hold moesten zetten. Ik moet eerlijk toegeven dat dit voor mij toch regelmatig het geluk van de zwangerschap en de komst van ons kindje overschaduwde. Deze eerste zwangerschap kon ik vanaf 26 weken niet meer delen met vriendinnen of familie  tenzij via foto’s of face-time, echo’s moesten gemaakt worden zonder de aanwezigheid van de papa,…   Deze zwangerschap zouden we verder ‘alleen’ beleven. Zo jammer als ik dit vond, zo gelukkig was ik toen de maatregelen begin juni werden versoepeld en we terug mochten afspreken in bubbels van maximum 10 personen. Ik hoopte stiekem dat ik niet voor mijn uitgerekende datum zou bevallen, zodat ik tenminste nog met enkele vriendinnen kon afspreken om te pronken met mijn mooie buik, om beweging te laten voelen,… En zo gebeurde het dan ook, 16 juni passeerde op de kalender en ons kleintje zat nog goed in mama’s buik.

Op 18 juni was het dan zo ver, de arbeid zou beginnen. Die avond keken mijn vriend en ik nog gezellig een serie met ons tweetjes. Rond 21u30 beslisten we om nog een aflevering te kijken en daarna naar bed te gaan, slechte keuze dus. Van slapen kwam niet veel meer in huis. Rond  23u voelde ik iets wat ik nog niet kende. Zou het begonnen zijn? Enkele minuten later opnieuw ditzelfde gevoel. Eli, mijn lief, vond het direct spannend, hij was er helemaal klaar voor! Al snel bleek dat de weeën sneller en sneller na elkaar kwamen en ook steeds pittiger werden. Ik volgde mijn eigen advies perfect op: probeer nog wat te slapen (dit lukte niet, blijven liggen was geen optie), varieer in houdingen (been there, done that. Ik heb het hele gamma getest), zorg eventueel voor afleiding in het begin om niet direct teveel te focussen op de weeën (mijn stapel was om te plooien is blijven staan). Uiteindelijk belandde ik na een dik uur weeën opvangen in ons bad. De warmte en het masseren van mijn rug verzachtten de weeën een beetje. Ondertussen kreeg vriendlief de opdracht om toch al maar het bevallingsbad op te zetten zodat we dit straks niet meer moesten doen. Dit was allicht voor hem het meest stressy moment: een bad opzetten en  ondertussen de rug van zijn vriendin masseren die elke 2 minuten weeën heeft. Top!

Rond 1u hebben we naar Lorijn en Annelies gebeld, de weeën kwamen stevig door om de 2 minuten, het werd moeilijker om ze op te vangen en zo nu en dan nam het drukgevoel toe . Vanaf dat moment was de vroedvrouw in mezelf verdwenen: bellen we niet te vroeg, kon het wel dat het zó snel ging, … ? Rond half 2 kwam Annelies onze badkamer binnen, enkele rustgevende woorden en een andere houding en we konden weer verder. Ons kleintje deed het super goed! In de tussentijd is Lorijn ook ergens binnen geslopen. Na een tijdje was het drukgevoel continu aanwezig tijdens de wee en verhuisden we van ons bad naar het bevallingsbad. Lorijn en Annelies waren rustig aanwezig, gaven bemoedigende woorden en stelden Eli en mezelf gerust over wat er aan het gebeuren was. Tussendoor werden er ook mopjes gemaakt over volgende kindjes om de kamers te vullen; slechte timing collega’s.
Beetje bij beetje zakte het hoofdje van ons kindje en kwamen zijn lange wapperende haren in het water tevoorschijn. Nog een paar weeën en hij zou er zijn! Om 3u50 werd onze kleine man dan in bad geboren na een krachtige arbeid en konden we hem lekker knuffelen.
Dit was écht zó de moeite waard!

Dankjewel lieve collega’s om ons te helpen bij de geboorte van ons prachtig kindje! ♥