De rust en sereniteit na de bevalling waren heerlijk! Wat een onvergetelijk mooie ervaring!

Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik al nagedacht over een thuisbevalling, maar ondanks de positieve verhalen en geruststellende uitleg van de vroedvrouwen van Levenslicht bleef ik toch twijfelen. “Je weet maar nooit” en “wat als?” bleven door mijn hoofd spoken. Ik besliste dus toch voor een ziekenhuisbevalling te gaan, maar besprak op voorhand wel mijn geboorteplan met Annelies. Ik was goed voorbereid, ving zo lang mogelijk thuis mijn weeën op en de ziekenhuisbevalling verliep vlot en de vroedvrouw van het ziekenhuis hield rekening met mijn wensen. Zeker geen traumatische ervaring, zoals dat voor sommigen wel het geval is.

Bij mijn tweede zwangerschap bespraken we opnieuw het idee om thuis te bevallen. Maar opnieuw bleef ik twijfelen… Mijn man liet mij vrij in de keuze en ik besliste om opnieuw poliklinisch te bevallen, met hulp van de vroedvrouwen van Levenslicht.

De uitgerekende datum naderde en er was nog geen enkel voorteken dat ik binnenkort zou bevallen. Een dag voor de bevalling bevestigde de gynaecoloog ook wat ik al vermoedde. Een bevalling zat er nog niet meteen aan te komen!

Diezelfde avond voelde ik plots toch wat pijnlijke harde buiken. Ik nam een warme douche, de pijn ging weg, ik installeerde me op ons terras en genoot nog van een heerlijke warme zomeravond. Rond 1u ’s nachts werd ik evenwel wakker met hetzelfde pijnlijke gevoel. Ik ging even naar het toilet en installeerde me terug in bed, maar niet voor lang. Een half uurtje later waggelde ik terug naar het kleinste kamertje. Mijn vliezen braken…. Wat nu gedaan? We twijfelden even, want we wilden de vroedvrouw ook niet nodeloos wakker maken, maar besloten toch te bellen. Hanne stelde me enkele vragen, ze stelde me gerust en ze raadde me aan nog zoveel mogelijk te rusten. Ze zou rond de ochtend langskomen.

Een uurtje later voelde ik evenwel dat de bevalling toch op gang gekomen was en ik belde Hanne terug met de vraag of ze toch kon langskomen, nog steeds met het idee dat ze ons zou begeleiden naar een poliklinische bevalling. Tot alles plots in een stroomversnelling kwam. De weeën werden plots heel pijnlijk en stilaan voelde ik ook al persweeën. “Waar is Hanne?” vroeg ik aan mijn man, beseffend dat ik hier en nu moest bevallen. Gelukkig kwam ze even later binnen en stelde me gerust dat ik mijn gevoel mocht volgen. Zonder enige vorm van paniek installeerde ze zich en amper 5 minuutjes later werd onze zoon Felix geboren!

De rust en sereniteit na de bevalling waren heerlijk! De navelstreng werd pas doorgeknipt nadat hij was uitgeklopt, Felix en ik knuffelden huid op huid en hij begon even later ook te eten. Alles op ons tempo. Hanne en Laura (die intussen ook gearriveerd was) verzorgden mij en de baby, ze ruimden alles op alsof er niets was gebeurd en wij installeerden ons rustig in bed. Onze dochter lag te slapen in haar kamertje en had niets gemerkt van wat er zich die nacht thuis had afgespeeld. Wat een verrassing ’s morgens, een klein broertje bij mama en papa in bed!

Niettegenstaande de thuisbevalling niet gepland was is en ongelooflijk snel ging, beschrijf ik de geboorte van Felix toch altijd als rustig. Geen fel licht, geen piepende machines en rinkelende telefoons, maar de zachte handen en rustige stem van Hanne hielpen onze kleine man thuis ter wereld. Een onvergetelijk mooie ervaring! Hoe had ik hier ooit zo over kunnen twijfelen…?!