Vince

17 april 2019: we zijn in blijde verwachting van ons 2^de wondertje! We verwachten hem tussen Kerstmis en nieuwjaar!

Bij ons eerste zoontje Eden ben ik bevallen in het ziekenhuis en heb ik me tijdens mijn zwangerschap en na mijn bevalling laten begeleiden door het Levenslicht team. Nu ik zwanger was van ons 2^de zoontje had ik al snel het verlangen om thuis te bevallen. Geen haast om op tijd naar het ziekenhuis te vertrekken, onderwater bevallen en Eden kon gewoon thuis blijven. Ik zag het al helemaal voor me. Maar nu moest ik Frederick nog overtuigen. Hij zag het niet zitten en had vooral schrik voor eventuele complicaties maar hij liet mij de keuze en die was snel gemaakt 😊.

De zwangerschap verliep goed. Wat vloog de tijd! De uitgerekende datum kwam dichter bij en voor dat we het wisten had ik mijn 38 weken controle bij de gynaecoloog; ik had al 2cm opening. Ik weet dit wilt niks zeggen. Het kan nog een tijdje duren voor ons meneertje zou komen piepen maar het begin was toch gemaakt. De dag na mijn controle had ik wat krampjes (wat kan na een inwendig onderzoek) maar die verdwenen al snel tot 19 december. In de avond kreeg ik terug wat krampen –  meneertje was wat aan het indalen. Toch  op tijd mijn bedje in want de volgende dag zou een drukke dag worden.

20 december 2019: opgestaan met lichte krampen. Nadat ik Eden naar school gebracht had, ben ik eventjes op de zetel gaan liggen – het ging me niet echt. Ik weet nog dat Frederick een sms stuurde (11u25) met de vraag of het begonnen was en ik nee antwoordde. Nee, gewoon vervelende krampen en wat druk vanonder. Wandelen is vervelend dus ik denk dat hij aan het indalen is.

Ik had ‘s middags met mijn tante afgesproken om te gaan uit eten en heb eventjes getwijfeld of ik wel zou gaan of niet maar uiteindelijk heb ik me klaargemaakt en ben ik vertrokken. Toen ik aankwam waren de krampen ook verdwenen. We hebben lekker gegeten en voor we vertrokken ben ik nog snel even naar het toilet daar gegaan waar ik terug een pittige kramp kreeg en wat druk vanonder maar het ging ook terug over. Op naar het volgende: de kerstviering in de kerk van Edens school om 14u15. Tijdens de viering 2x een ongemakkelijk benauwd gevoel gehad maar verder ging het prima. Ik was toch blij dat ik om 15u30 terug op de zetel kon gaan liggen en ja daar waren de krampen weer, maar pas om 18u toen Frederick thuis kwam van zijn werk werden ze feller. Hij zag me zag wist hij genoeg. Het is zo ver. Terwijl hij boven Eden aan het wassen was heb ik nog maar snel gestofzuigd 😊 daarna me zelf nog gedoucht en Eden in bed gestopt. Eden vroeg nog wat er was en toen ik zij dat mama wat buikpijn had door kleine broer vertelde hij dat broer wel mocht komen zodat ik weer een buik zo als hem en papa kon hebben. (smelt momentje)

Toen ik terug in de zetel plofte werden de krampen (weeën) feller en volgden ze elkaar sneller op. Toch had ik niet het idee dat het begonnen was maar Frederick dacht daar anders over. Hij had schrik om het bad niet op tijd gevuld te krijgen en belde Annelies op (19u58). Een twintig tal minuutjes later was Annelies hier en het is precies dat ik toen pas besefte dat het echt zo ver was. Was ik er wel klaar voor? Ging ik het wel kunnen? Hoe ging Eden reageren? 1000 vragen spookte door mijn hoofd en de nodige tranen vloeiden over mijn wangen maar daar was Annelies om me gerust te stellen. Ze liet me verder mijn ding doen – steunen tegen het keukeneiland – en maakte ondertussen het bad klaar samen met Frederick. Om 20u45 ben ik in het bad gestapt – wat was het water zalig! Alle lichten werden gedoofd enkel de lampjes van de kerstboom waren nog aan. Ondertussen was ook Hanne aangekomen.

Vanaf het moment dat ik in bad ben gegaan had ik het gevoel meer controle te hebben over mijn weeën. Met momenten was er echt veel pauze tussen, zodat ik zelfs dacht dat ze terug stil gevallen waren. Maar nee, daar waren de persweeën dan! Annelies en Hanne stelden me echt gerust. Om 21u20 braken mijn vliezen en om 21u39 was ons ventje er. Ik heb hem zelf mee kunnen opvangen en op mijn borst kunnen leggen waar hij ook nog een tijdje mocht blijven liggen.  Welkom kleine Vince.

Het was echt een droom bevalling. Grote broer in bed en wij gezellig onder bij de kerstboom.

Rond 1u30 zijn we naar boven gegaan om te slapen en toen liet Vince van zich horen waardoor Eden wakker werd en riep ‘wat is dat lawaai’ 😊 Frederick is naar hem toe gegaan en vertelde dat hij grote broer geworden was. Hij is nog nooit zo snel uit zijn bed gesprongen! Hij was zo blij, zo fier, de tranen stonden in zijn oogjes. Hij is eindelijk grote broer.

Ons gezinnetje is compleet.

Bedankt Levenslicht voor dit mooi moment. En bedankt voor alles wat jullie voor, tijdens en na de bevalling gedaan hebben. Jullie zijn een top team.

Frederick, Jennifer, Eden & Vince