Het borstvoedingsverhaal van Renske en Francis

Wereldborstvoedingsweek 2021

Mijn borstvoedingsavontuur begon op 4 juni 2021. Of eigenlijk al iets daarvoor.
Ik wist dat mijn naderende bevalling niet vanzelfsprekend makkelijk zou zijn. Ons kindje (we wisten het geslacht nog niet) lag ik stuit en ondanks dat we voor een vaginale stuitbevalling wilden gaan, was de kans op een keizersnede een stuk groter. Dus met dat in het achterhoofd had ik al wat spuitjes melk tijdens mijn zwangerschap in de diepvries gestoken. Zo had ik een klein voorraadje voor als het nodig moest zijn.

Op 4 juni 2021 werd onze dochter geboren! Het was geen makkelijke bevalling, maar we did it!
Francis werd na de bevalling aangelegd. De druppels colostrum kwamen redelijk vlot en ze vond het prima om dat gewoon op te likken. Aanhappen? Zuigen? Dat vond ze niet nodig.

Uiteindelijk met wat hulp van collega’s begreep Francis ook hoe het eigenlijk moest en ze was al snel vertrokken. De start van ons borstvoedingsbestaan.

Door de complicaties tijdens de bevalling kon het zijn dat de borstvoeding minder snel op gang komt. Daarnaast werd ons meisje na 2 dagen opgenomen op de zuigelingenafdeling, omdat ze een infectie had.
Francis had meer vocht/melk nodig dan ik kolfde. Mijn lichaam was herstellende en ik zat nog in de eerste 3 dagen na de bevalling, weinig vrouwen die dan al veel melk hebben. Ik heb gekolfd wat ik kon, iedere druppel werd opgeslurpt. Wat ik tekort had werd aangevuld met donormelk van een lieve vriendin. Wat was ik blij en dankbaar dat we op deze manier toch ons meisje alleen maar borstvoeding konden geven.

Ik kolfde zelf steeds meer en meer. Ik moest al grotere spuitjes vragen en op een avond had ik zelfs aan 1 spuitje niet genoeg! Ik heb gejuicht met mijn man en de nachtverpleegkundige. De dag erna mochten we eindelijk naar huis en ik had stuwing!
Eerlijk is eerlijk, ik heb heel wat vrouwen met stuwing gezien, maar ik had het echt even onderschat. Gelukkig is er witte kool en een warme douche!

De stuwing verdween weer en we kwamen in rustiger vaarwater. Inmiddels is ons borstvoedingsavontuur 8 weken oud. Ondanks de kennis die ik heb, de voorbereidingen en de hulp van mijn collega’s is borstvoeding hard werken.
Het is nieuw. Je moet ontdekken wat je kindje wilt, bedoelt en nodig heeft. Ieder kindje is anders en geeft weer net wat andere signalen af. Daarnaast is er nog die onzekerheid: Gaat het wel goed? Hoeveel melk krijgt mijn kindje binnen? Groeit ze wel genoeg? Om nog maar niet te spreken over boertjes laten, teruggeven, krampjes, stoelgang, kolven, gebroken nachten en slaapgebrek.

Maar uiteindelijk vind ik het magisch. Hoe een vrouwenlichaam na het creëren van zo’n klein mensje ook nog in staat is om het groot te brengen.
Hier zijn we nu, 8 weken onderweg en de eerste kilo zit er al ruimschoots aan bij Francis.