De bevalling zelf kunnen we het best omschrijven als ‘intiem’ ‘sereen’ ‘op eigen tempo’ en absoluut ‘hemels’

Tijdens mijn zwangerschap hebben we er nooit bij stil gestaan dat onze bevalling ook thuis kon doorgaan. We waren helemaal voorbereid op een bevalling in het ziekenhuis. Toen bleek tijdens een van de laatste controles in het ziekenhuis dat ik streptokokken positief tekende, was dit voor ons een slag in het gezicht. Wij wilden namelijk bevallen op ons eigen tempo en zonder eventuele hulpmiddelen. Door deze bacterie was dit in het ziekenhuis niet mogelijk (preventief gebruik van antibiotica, inleiden indien vruchtwater breekt).

Toen eenmaal een thuisbevalling ter sprake kwam hebben wij even getwijfeld. Maar samen hebben we de sprong in het ongekende genomen. Hier hebben we tot op vandaag nog geen moment spijt van gehad. Onze omgeving was het hier in eerste instantie niet mee eens bijgevolg hebben we onze keuze vaak moeten verdedigingen. Hierdoor groeide onze overtuiging alsmaar meer. De vroedvrouwen van Levenslicht hebben ons uitstekend geïnformeerd over de verschillende mogelijkheden en hebben samen met ons een geboorteplan opgesteld.

Drie weken te vroeg en nog totaal niet voorbereid op de (thuis)bevalling, begonnen mijn weeën tijdens de vooravond. Wat begon als lichte krampen werden zeer snel heel hevige steken. Nu was er geen twijfel meer mogelijk, het was begonnen. Er was geen regelmaat te bespeuren in de weeën en tijd om op adem te komen hadden we ook niet. En dus werd het telefoontje naar de vroedvrouw gepleegd. Laura en (top)stagiaire Sofie waren in no time geïnstalleerd in onze living. Omdat de weeën toch wat heviger kwamen dan ik gedacht had verloor ik de vooraf aangeleerde ademhalings- en ontspanningsoefeningen volledig uit het oog. Gelukkig stond er een heel team klaar om me hierin bij te staan. Toen op een gegeven moment mijn bloeddruk te hoog werd, werd gevreesd dat we de bevalling toch in het ziekenhuis zouden moeten voortzetten. De teleurstelling was op dat moment heel groot, maar je doet wat moet voor de gezondheid van je kleine wonder te garanderen. Net op het moment dat ik klaarstond met mijn vluchtvalies om te vertrekken richting het ziekenhuis veranderden de weeën opeens. Aangezien de bevalling nog maar een drietal uurtjes bezig was leek het onwaarschijnlijk dat ik persweeën had. Toen Laura mijn ontsluiting controleerde bleek dat ik tegen alle verwachtingen in volledige ontsluiting had. Geen tijd meer om te vertrekken naar het ziekenhuis. Onze dochter zou dus toch thuis geboren worden. Ook het persen is volledig op mijn eigen tempo gebeurd. Een enkele keer was ik nog niet klaar om te persen en dus sloegen we een perswee over. Toen eenmaal het hoofdje tevoorschijn kwam bleek dat de navelstreng rond haar nekje zat dus moest ik even halthouden met persen, wat was dat een hele opgave en volledig tegen de natuur in. Maar er werd me direct uitgelegd waarom. Een half uurtje na de eerste persweer hielden we Céline in onze armen om ze nooit meer los te laten. 20 september 2017 23u30 een moment om werkelijk waar nooit te vergeten. En wat zijn we zo blij dat we dit samen met Laura, Hanne en Sofie hebben mogen ervaren.

De bevalling zelf kunnen we het best omschrijven als ‘intiem’ ‘sereen’ ‘op eigen tempo’ en absoluut ‘hemels’.