De unieke ervaring en het speciale gevoel dat je de hele wereld aankunt brengt je dichter bij elkaar als koppel

Donderdagnacht, 3u30: na een zorgeloze zwangerschap van 38+5 weken begonnen mijn weeën. Het waren lichte weeën, ze deden nog geen pijn. Omdat het ons eerste kindje was, wist ik niet of het effectief begonnen was of dat het nog maar oefenweeën waren. Ik ging in de douche omdat de vroedvrouwen gezegd hadden dat oefenweeën weggingen bij warmte. Na de douche probeerde ik nog wat te slapen, dat lukte niet meer zo goed want de weeën kwamen al wat sneller achter elkaar en ik begon ze al wat meer te voelen. Mijn vermoeidheid veranderde in zenuwen en ik besefte dat onze zoon vandaag wel eens geboren kon worden. Ik wist totaal niet waaraan ik mij moest verwachten, maar bleef rusten.

We staan ervoor en we moeten er door. De weeën waren nog goed op te vangen, maar kwamen wel al wat sneller achter elkaar. Om de 8 à 10 min. Rond de middag belde ik naar de gsm van team levenslicht en Laura nam de telefoon op. Zo’n 20 minuten later kwam ze al eens een kijkje nemen bij ons. Ze gaf ons wat tips om de weeën op te vangen en ging terug naar huis omdat de bevalling nog niet in zicht was. De weeën waren nog te doen en we besloten om ze nog even alleen te trotseren. Mijn man zette alvast het bevallingsbad op, omdat ik graag een onderwaterbevalling wou. In de namiddag werden de weeën al wat pittiger en kwamen ze al om de 5 minuten. We belde Laura terug op en ze kwam er meteen aan. Laura was aanwezig, gaf ons tips maar hield haar ook op de achtergrond zodat we als koppel de weeën konden opvangen. Regelmatig werd en geluisterd naar het hartje van de baby met de doppler, van de eerste weeën tot en met de arbeid en bevalling. Laura hielp ons met het opvangen van de weeën. Ze vroeg of ze al eens moest kijken hoeveel opening ik had. Ze hadden mij verteld dat een eerste bevalling meestal heel lang duurde dus ik dacht dat ik zo’n 2cm opening had, maar dat was al 7cm. Ik stond er van versteld en kreeg goede moed en hoop dat het misschien toch niet zo lang zou duren. Even later waren de weeën een beetje stilgevallen, Laura ging even terug naar huis. Een uur later waren de weeën heel pittig maar mijn water was nog steeds niet gebroken. We belde Laura terug op en weer stond ze snel paraat. Ik voelde al lichte persdrang. Laura stelde voor om nog eens te voelen voor de opening. Dat was wat teleurstellend want het was nog steeds 7cm. Laura legde ons uit dat we nog even konden blijven doorgaan of dat ze mijn vliezen kon breken, maar dan gingen de weeën ineens nog veel pittiger worden. We besloten nog even af te wachten. Ik ging met mijn man onder de douche, daarna even op de bal. Ik besloot om al even in het bad te gaan zitten. Laura en mijn man ondersteunde mij heel goed tijdens mijn weeën. Na ongeveer een uurtje besloot ik dat Laura mijn vliezen mocht breken. Een halfuur later had ik flinke persdrang. Laura belde Hanne weer op om te zeggen dat ze terug mocht komen om te komen helpen met de bevaling. Eindelijk zou onze zoon komen, ik was nu toch al wel heel lang bezig. Laura, Hanne en mijn man ondersteunde mij heel goed bij het persen in het bad. Ik zat een tijdje in het bad toen het voor mij niet meer werkte. Ik wist met mezelf geen blijf in het bad. Ik probeerde om even in de zetel te liggen. Hanne voelde nog eens hoeveel opening ik had en ik had volledige ontsluiting, dus alweer een stap verder. Ik probeerde te persen op de zetel maar dat was geen goede houding voor mij. Ik probeerde eens rechtstaand te persen en op de bevallingskruk. Na 2u continu persen werd het voor Laura en Hanne duidelijk dat de baby niet verder wou zakken en dat ik al te lang aan het persen was. Laura en Hanne vertelde ons dat we beter naar het ziekenhuis zouden gaan omdat de baby om één of andere reden niet verder wou zakken. Mijn man en ik twijfelde dan ook niet en zochten wat spullen uit en vertrokken naar het ziekenhuis.

Laura ging met ons mee in de auto en Hanne bleef bij ons thuis en ruimde netjes alles op. Laura had al naar het ziekenhuis gebeld dat we eraan kwamen dus ze stonden ons al op te wachten. Ik moest eerst aan de monitor, dan werd er nog een paar keer gevoeld en er werd nog een echo gemaakt of ze konden zien waarom de baby niet wou zakken. De gynaecoloog vertelde me dat we eens gingen proberen van nog een aantal keren te persen. Ze gaven me een medicijn zodat de persweeën nog harder zouden doorkomen. Na enkele keren persen zei de gynaecoloog dat ze eens ging proberen met de vacuümpomp. Ze knipten eerst, wat volgens de gynaecoloog nodig was en brachten de zuiger aan op het hoofdje van de baby. Na enkele keren trekken en persen werd het hoofdje geboren en zagen ze het probleem waarom de baby niet wou zakken. Ik moest stoppen met persen want het hoofdje was geboren en ze zagen dat de navelstreng 2 keer strak rond zijn nekje zat en op het laatste zakte zijn hartslag ook fel naar beneden. De navelstreng werd doorgeknipt en met nog 1 keer persen werd onze zoon Rias zaterdagnacht om 3u13 met een gewicht van 3380g en een lengte van 52cm geboren. Alles was gelukkig in orde met hem. Laura heeft ons ondersteunt en is bij ons gebleven tot Rias geboren is. Ze heeft ook nog geholpen met aanleggen aan de borst.

Diezelfde dag zijn we al naar huis vertrokken, de volgende dag kwam Laura al langs voor de nazorg. Ze nam alle tijd en beantwoorde al onze vragen en luisterde naar mij, omdat ik toch wat aangedaan was van de zware bevalling en vooral van het heftige deel in het ziekenhuis. Het is dan toch geen gedroomde thuisbevalling geworden maar ik wil Laura en Hanne van team levenslicht enorm bedanken voor de unieke ervaring die we thuis hebben mogen meemaken en ik ben er van overtuigd dat als de navelstreng niet rond zijn nekje had gezeten, ik gewoon thuis had kunnen bevallen met de steun van Hanne en Laura. Ik zou ondanks dat ik niet ben kunnen thuis bevallen, iedereen die er voor open staat een thuisbevalling aanraden of om thuis de weeën zo lang mogelijk op te vangen met de hulp van de vroedvrouwen van levenslicht, want de unieke ervaring en het speciale gevoel dat je de hele wereld aankunt brengt je dichter bij elkaar als koppel. In het ziekenhuis is de sfeer helemaal anders, veel medischer terwijl thuis alles intiemer, natuurlijker en huiselijker is. Bedankt levenslicht voor de goede zorgen tijdens de zwangerschap, met de bevalling en ook tijdens de nazorg, jullie hebben ons geholpen om de liefde van ons leven op de wereld te zetten. Een tip aan elke toekomstige ouders, ga zeker de leerrijke zwangerschapslessen bij levenslicht volgen, want in het ziekenhuis krijg je helemaal niet zoveel informatie en hou zeker niet vast aan de gedachte van de ‘ideale’ bevalling want zoals je kon lezen aan mijn geboorteverhaal kan een bevalling heel onvoorspelbaar zijn.

Ondanks de zware bevalling kiezen wij als we ooit voor een 2de kindje gaan weer voor een thuisbevalling met team levenslicht.