Otis

Zondagochtend 27 december 2020.

Ik werd wakker om 8u30 met een kramp in mijn onderbuik. Zou het? Ik durfde nog niet te enthousiast te zijn. Ik had namelijk reeds sinds halverwege de zwangerschap dagelijks harde buiken. Mijn grootste uitdaging leek me daarom om in te schatten wanneer het nu “voor echt” was. Toch leek deze kramp anders. Ik twijfelde nog heel even tussen baarmoeder of darmen en ging naar het toilet. De krampen kwamen en gingen, ik was vrij zeker dat het begonnen was, dus begon te timen terwijl ik nog even in bed ging liggen. Ik ging wat extra rust goed kunnen gebruiken, het zou waarschijnlijk een lange dag / nacht worden.

De weeën kwamen meteen erg regelmatig, om de 6 minuten en duurden reeds een 50-tal seconden. Wat een mooie start!

Ik besloot dan toch maar op te staan en mijn ochtendroutine te doorlopen. Ik had alle ingrediënten klaarstaan om een verse chocomoussetaart te maken. Ik wist namelijk dat het bij een eerste kindje nogal lang kan duren vooraleer je echt actief in arbeid bent en je enkel nog maar op je weeën kan focussen. Die taart is er echter niet meer gekomen. Zodra ik opstond rond 10u kwamen de weeën regelmatig elke 3 minuten, ze waren ook al vrij pittig om op te vangen. Tussendoor kon ik wel nog gewoon ontbijten, babbelen en lachen met mijn man. Na het omkleden en tanden poetsen, verzamelde ik de laatste dingetjes om in onze noodkoffer te steken. Wat was ik blij toen die koffer eindelijk klaar was! Ik ving mijn weeën op voorover gebogen op tafel, maar ze werden snel pittiger. Tegen 11uur zakte ik met mijn knieën op de grond, in een voorovergebogen houden. Ik maakte van in het begin al veel diepe, lage klanken; een goede buikademhaling was voor mij niet weggelegd.

Tot die tijd was ik aan het twijfelen geweest of ik de vroedvrouw alvast zou laten weten dat het begonnen was. Het leek nog zo vroeg, het was ocharme 2,5uur bezig. Maar toen ik daar op de grond zakte was de beslissing snel gemaakt. Ik vroeg mijn man haar te bellen en haar ook alvast te laten langskomen.

Na het telefoontje verhuisde ik terug naar de slaapkamer. Voorovergebogen was de enige houding waarin ik mijn weeën kon opvangen. In bed werd er dus afgewisseld tussen zijligging om te rusten en handen en knieën om de weeën op te vangen. Rond half 1 kwam de vroedvrouw. Even later bleek ik al 4 cm te hebben. Gelukkig! Ik durfde op niet teveel te hopen, maar ik wist dat de eerste centimeters het langste duren; vanaf nu zou het dus hopelijk goed vooruit blijven gaan.

We verhuisden naar de woonkamer om in het bevallingsbad wat weeën op te vangen. Ook hier werden handen en knieën afgewisseld met een onderuitgezakte rug- of zijligging. Toen dit te vermoeiend werd, verhuisde ik terug naar het bed in de slaapkamer. Ik vond het erg vermoeiend om steeds te moeten draaien van handen en knieën naar zijligging. Ik zou zo graag wat rusten en blijven liggen op mijn zij, maar dit lukte absoluut niet om de weeën op te vangen. Op aandringen van mijn man en de vroedvrouw probeerde ik dan toch nog een keer iets anders; op een krukje onder de douche. Dit leek eerst zo een grote uitdaging, maar eenmaal mijn man de warme waterstralen over mijn rug en buik liet stromen, kon ik terug meer ontspannen. Ik zat helemaal in mijn bubbel en verdroeg het zelfs niet als mijn man en de vroedvrouw even zachtjes fluisterend overlegden met elkaar. “sssst,” zei ik, “niet praten”. De

vroedvrouw bood me de optie om dadelijk nog een keer inwendig te onderzoeken. Ik wou in eerste instantie niet, omdat ik niet teleurgesteld wilde worden. Ik dacht “ik voel dat ik goed in arbeid ben, dus ik weet het liever niet en laat de natuur zijn gang gaan.” Niet veel later overwon mijn nieuwsgierigheid. Ik had al de hele namiddag stevig slijmverlies, maar rond half 5 werd het steeds minder helder en meer bloederig. Een goed teken wist ik; het einde kwam in zicht. De weeën werden ook nog intenser, dus ik liet me onderzoeken; al 8 cm! Oké, yes! Ik wou lekker blijven liggen op bed, was zo moe. Maar de vroedvrouw en mijn man drongen weer aan; zou ik toch niet even rondwandelen en hangende posities aannemen. De zwaartekracht zou helpen om ons kindje te doen zakken en de laatste centimeters weg te krijgen. Hoewel het bed aantrekkelijker was; wist ik dat ze gelijk hadden, dus kroop ik er toch maar uit. Mijn man begeleidde me richting de keuken. Ik hing even aan hem en nam toen weer een voorovergebogen houding op onze barkruk in de keuken; perfecte hoogte! 😀 Tussenin ging ik zitten op de zitbal om mijn benen rust te gunnen en met mijn heupen te wiegen. Niet veel later besloot ik terug in het bevallingsbad te kruipen dat gepositioneerd stond langs de kerstboom. Met jazzy kerstmuziek op de achtergrond, zat ik lekker in een hormonenroes. Rond 18u kreeg ik een subtiel persgevoel. Mijn lage, diepe klanken werden met momenten al kreunende persklanken. Ik mocht gewoon mijn lichaam laten doen en mijn gevoel volgen. Tussen de weeën in viel ik half in slaap, helemaal zen onder de hormonen. Toen ik meer en meer persdrang kreeg en 10 cm ontsluiting had bereikt, brak de vroedvrouw mijn vliezen. Ik had verwacht om toen een intense weeënstorm te krijgen, maar de weeën die al heel de dag elke 2-3 minuten kwamen, kwamen nu nog maar om de 5 minuten. Zalig vond ik dat; dit gaf me ruim voldoende tijd om te bekomen. Bovendien was ik zo ook extra gemotiveerd om de persweeën die ik dan wel had, ook ten volle te benutten. Ik vond deze fase eigenlijk het fijnste; ik kon echt iets doen! Ik duwde op gevoel en voelde ons kindje (zeer) langzaam (maar zeker) zakken. Ergens tussendoor arriveerde de 2e vroedvrouw; goed nieuws wist ik, dan gaat het zeker niet lang meer duren. Mijn man liep af en toe op en af om extra kokend water bij te gieten (ons gewoon warm water was op gebruikt). Hoewel het steeds heel langzaamaan vooruit ging, voelde ik op een gegeven moment “nu gaat hij komen.” Mijn man was net in de keuken, dus onder het persen riep ik hem hard. Hij was zeer snel terug! Hij installeerde zich langs het bad om ons zoontje op te vangen. Op handen en knieën perste ik zijn hoofdje eruit. Toen was de wee voorbij, dus werd er even gewacht. Bij de volgende wee werden zijn schouders en de rest van zijn lichaampje geboren. Mijn man ving hem op en gaf hem door mijn benen aan, waarna ik hem zelf kon aannemen. Ik draaide me om in halve rugligging en hief ons zoontje boven water. Otis was geboren om 19u21!

Achteraf gezien herinner ik het me waarschijnlijk wat rooskleuriger dan “in the heat of the moment”. Ik kan me zelfs een moment herinneren waarop ik zei “volgende keer gaan we voor een geplande keizersnede” (ik ben een vroedvrouw heel erg pro fysiologie en de natuur respecteren moet je weten… Oeps ;)). Toch vond ik het een zalige ervaring en kijk ik zelfs al een beetje uit naar mijn volgende bevalling. Ik kan alleen maar intens dankbaar zijn voor deze ervaring, mijn geweldige man en de topvroedvrouwen die hiertoe hebben bijdragen!