Geboorteverhaal van Finn*

Ons verhaal …

Ik heb de laatste jaren last van migraine aanvallen. Die gingen er zo hevig aan toe dat ik kon huilen van de pijn. Ik ben toen in behandeling gegaan in het ziekenhuis bij een neuroloog. Het voorgeschreven medicijn tegen migraine maakte me bij het begin heel ziek. Ik heb dagen serieus afgezien en ziek in bed gelegen. Daarna het ik ook nog last gehad van de bijwerkingen, maar het doel was geen migraine meer.

Nooit heb ik geweten dat ik niet zwanger mocht worden met deze medicatie. Geen info gekregen bij het voorschrijven ervan. Trouwens ook nooit gedacht dat ik nog zwanger zou worden. Nooit geweten dat dit medicijn de werking van anticonceptie kon onderdrukken.

3 maanden niet ongesteld… Op 1 januari 2021 komen we er achter dat we zwanger zijn… Voor ons, in het begin, een hele grote schok! Wij zijn meteen in actie geschoten met bellen en afspraakjes maken: bloedname, echo, afspraak vroedvrouw Levenslicht,… De vroedvrouw vertelde ons dat het medicijn niet gebruikt mocht worden in de zwangerschap. Ze verwees ons door naar onze neuroloog en huisarts, want op dat moment slikte ik de medicijnen nog. Ook moest ik zo snel mogelijk 4 mg foliumzuur beginnen nemen. Mijn dokter zei meteen af te bouwen, niet in één keer te stoppen. Dat hebben we dus ook gedaan. Annelies heeft ons mega goed begeleid en geholpen.

Even later kregen we onze eerste echo en bleek dat we al bijna 7 weken ver waren. Met 12 weken kregen we weer een echo. Hier zouden ze alles goed bekijken, zoals hazenlip en andere afwijkingen. We waren bang maar de arts zei dat het er meer als prima uit zag.  Het hartje was goed en de beweging was super goed. Met 16 weken zouden we terug gaan en dan zouden ze kunnen uitsluiten of ons kindje een hazenlip zou hebben of niet. Op die maandag ben ik nog bij Annelies geweest en was volgens ons en haar alles nog in orde. Die vrijdag hadden we dan de 16 weken echo en toe kreeg ik ineens super slecht nieuws te horen… mijn wereld stortte in…

Ze zagen dat ons kindje was overleden. Ik barstte uit in tranen en werd in de wachtzaal gezet tussen de zwangere vrouwen. Geen partner aanwezig (door corona) die me zou kunnen steunen… ik kon me zelf niet in houden, ik stortte helemaal in. Ik was er kapot van.

Na anderhalf uur kwam de gynaecoloog me halen en vertelde ons dat ons kindje was overleden. Er werd een afspraak gemaakt om de bevalling op gang te brengen. We mochten gewoon naar huis. Hier heb ik 3 dagen met zo veel verdriet en pijn in mijn hart rondgelopen, niet wetende hoe ik het de andere kinderen moest vertellen. Ik vond dat verschrikkelijk. Op maandag tussen 7 en 8 uur moest ik in ziekenhuis zijn voor de inleiding. Dat was de langste en zwaarste dag van mijn leven. Ik was toen 17 weken. Op dat moment komt er zo veel op je af qua info, pijn en verdriet.

Om 14:05 uur is ons zoontje geboren.

We hebben ons zoontje gezien, vastgehouden en afscheid genomen want ik moest nog onder narcose want de placenta wilde niet spontaan afkomen. Je maakt als moeder op zo’n moment zo veel mee, dat je niet echt de kans krijgt om dit goed te beseffen.

Die avond mocht ik wel naar huis, want ik wilde zo graag bij mijn gezin zijn. En hen vertellen en uitleggen wat er allemaal aan de hand was. We besloten om ons zoontje Finn te begraven en een mooi plekje te geven waar we altijd samen heen kunnen gaan.

We hebben Finn voor altijd in ons hart zitten.

Bedankt Annelies en haar team voor alle goede zorgen en gesprekken xxx