Ik bleef naar hem kijken want ik kon niet geloven wat ik die voormiddag had mee gemaakt. Het leek allemaal een film.

Wanneer we beslist hebben om te starten met kindjes hadden wij ook al besproken of thuis bevallen een optie zou zijn. Mijn partner vond dit een aangenaam idee omdat dit meer rust zou geven achteraf. Na een bloedafname bij de huisarts bleek ik zwanger te zijn, iets sneller dan eigenlijk verwacht, en heb ik meteen gebeld naar het Levenslicht om een afspraak te maken om mij prenataal op te volgen.

Tijdens de consultaties kregen mijn man en ik uitleg over de veranderingen in mijn lichaam en was er ruimte om angsten te ventileren. Het verloop van de zwangerschap naar de bevalling toe werd stap voor stap en per consultatie uitgerafeld zodat we niet voor de feiten gingen lopen. Rond de 20 weken kreeg ik een mentale dip. Hanne heeft me toen aangeraden om te starten met zwangerschapsyoga. Dit gaf mij terug mentale kracht en bracht rust in mijn hoofd. Vanaf dat moment begon ik echt een band te creëren met mijn ongeboren zoontje. Op 38 weken en 5dagen kreeg ik weeën. Ze kwamen om de 10 minuten en deden geen pijn. Ik ben toen in bad gaan liggen om te relaxen maar ze bleven komen. Om dan toch maar in beweging te blijven zijn we met de hond gaan wandelen. Maar in plaats dat ze sneller en heviger werden, kwamen ze net langer uiteen tot ze op een bepaald moment stopten. Ik had toen Laura al opgebeld met de informatie dat het misschien begonnen was maar na een paar uur moest ik alweer bellen dat het vals alarm was. De volgende dag gebeurde weer hetzelfde verhaal, de weeën gingen op een bepaald moment sneller maar na twee uur ebden ze weg.

Met een gerust hart gingen we slapen, allebei met het idee dat het loos alarm was. Ten slotte deden de weeën ook nog geen pijn. Die nacht werd ik om 3u25 wakker van stekende pijn in mijn onderbuik. Na de 5de steek ben ik terug beginnen timen en er zaten maar 5 minuten tussen elke wee. Ik ben toen opgestaan om in bad te gaan liggen, wanneer ik het water liet lopen liep er vocht langs mijn benen. Ik ben in de douche gaan staan en ik heb geprobeerd het vocht op te vangen, dit rook niet naar urine en wanneer ik op mijn hand blies liep er meer vocht. Mijn vliezen zijn gebroken, dacht ik. Op dat moment heb ik direct terug naar het nummer gebeld van Levenslicht. Na een uurtje in bad te liggen, ben ik mijn man gaan wakker maken en even daarna kwamen Hanne en Laura binnen. Ik ging in de zetel zitten om mijn weeën op te vangen, die waren pittig doordat ik rug en buik weeën had. Ondanks de yoga houdingen kon ik ze niet zo goed opvangen. Op een bepaald moment gaat alle gene aan de kant en werd ik volledig opgezogen in mijn eigen cocon. Hanne heeft me door elke wee geholpen en telkens ik mijn ademhaling verloor hielp zij mij om terug te focussen. Mijn man durfde niet veel zeggen doorheen de bevalling, hij zat er wat verloren bij maar gelukkig wisten Hanne en Laura hem te betrekken in het gebeuren.
Op een bepaald moment werd Laura weg geroepen om een andere bevalling te gaan doen. Ik bleef een tijdje op 8-9cm opening staan, ook al had ik al neiging om te duwen. Ik dacht een keer bij mezelf ‘dit gaat me niet lukken’, maar toen kwamen Debora (yogamentor) haar mantra’s in mijn gedachten naar boven. Ik bleef mezelf vertellen ‘ik ben een sterke vrouw’, ‘ik kan dit’, ‘het is een oer-gebeurtenis’. Dit heeft mij enorm geholpen. Kort daarna voelde ik iets ploppen uit mij, een heel raar gevoel. Ik kon totaal niet plaatsen wat er gebeurde daar beneden, ‘je vliezen zijn nu helemaal gebroken’ zei Hanne mij. Oké dit is het moment zei ik tegen mezelf. Elke keer dat ik goed drukte zakte hij maar hij bleef niet zitten, hij ging elke keer terug naar boven, wat zeer frustrerend was. Na een tijdje duwen werd het tijd voor verandering. Hanne raadde me aan om op de baarkruk te gaan zitten. Eerst vond ik dit jammer, want ik wou zo graag onderwater bevallen maar foert mijn kind moest eruit. Op de kruk ging het zeer vlot, ik kon heel goed duwen en mijn man kon mij letterlijk steunen door achter me te gaan zitten. Na een paar keer persen voelde ik zijn hoofdje komen. Hanne bleef rustig bij me zitten en moedigde me aan op een kalme manier. Wanneer het hoofdje eruit was zag Hanne waarom het toch iets pittiger was. Meneertje was zo bewegelijk in mijn buik dat hij met zijn handje naast zijn hoofd kwam piepen. Na nog een keer goed duwen was hij om 11u50 geboren.

Mijn zoon, op slag verliefd waren we. Mijn man en ik hebben elkaar een zoen gegeven en zijn met hem in de zetel gaan liggen. Na een uur was zijn navelstreng uitgeklopt maar dat uur vloog voorbij. Ik bleef naar hem kijken want ik kon niet geloven wat ik die voormiddag had mee gemaakt. Het leek allemaal een film. Gelukkig hebben Hanne en Laura vanaf het begin foto’s genomen en konden we daarna terugblikken naar al die verschillende emoties en lichamelijke veranderingen die we mee gemaakt hebben op zo een korte tijd. Alles is zeer sereen verlopen, precies zoals ik het wou. Ik ben zeer fier en trots dat ik dit op pure oerkracht heb volbracht. Het is een ervaring die ik voor geen geld van de wereld meer zou willen missen.

Ik ben iedereen van levenslicht en de yogaleerkrachten zeer dankbaar dat ze met mij bij deze ervaring hebben geholpen. Heel mijn voorbereiding en mijn gemoedsrust heb ik aan hun te danken. Dankzij hun is het gelukt om borstvoeding te geven en mijn kindje sterk in het leven te zetten. Dank jullie wel!