Jana

Ik heb even moeten nadenken of ik dit wil delen met de buitenwereld, want ons geboorteverhaal is privé… Desalniettemin wil ik dit delen, delen met Jana – onze dochter, delen met ons (hopelijk) toekomstig adoptiekindje, delen met onze familie en vrienden, delen als dank je wel aan de fantastische dames van het levenslicht (Annelies, Hanne en Lorijn) en als steun aan iedereen die overweegt om thuis te bevallen. Als je dit leest denk je aan een thuisbevalling, heb je er misschien al eentje achter de rug, wil je gewoon een stukje herkenbaarheid of wil je dit gewoon lezen uit interesse.

Waarom thuis bevallen? (Bijna) iedereen heeft hier wel iets op te zeggen… de ene vindt dit geweldig, de andere moedig, sommige verklaren je voor gek, de meesten denken aan rampscenario’s want er kan zoveel misgaan… maar iedereen heeft een mening. Je kan hiernaar luisteren, maar als ik eerlijk ben… al jullie goedbedoelde adviezen doen mensen twijfelen. Daarom schrijf ik dit… want thuis bevallen is het meest intens en uniek en maakt van je huis een warme knusse thuis. Mijn man en ik hebben dan ook samen beslist – want deze beslissing neem je best samen – dat we in onze eigen geborgenheid, thuis, bij onze hond en beschermbengel, ons kindje ter wereld zouden brengen. De medische wereld is fantastisch en wat ze in het ziekenhuis kunnen is geweldig: zoveel mensen genezen, opereren, helpen… maar een bevalling is iets met gevoel en dat past volgens ons niet in een ‘fabriek’ dat een ziekenhuis is. De vroedvrouwen van het Levenslicht zijn niet alleen medisch heel bekwaam, ze zijn ook, voor mij toch, psychologen. Ze geven raad en advies, luisteren en begrijpen wat ik nodig heb/had. Ik had geen gynaecoloog van dienst nodig die me zou helpen of forceren om onze dochter op de wereld te zetten. Ik heb dames, powermadammekes, nodig die ik vertrouw, die voor ons zorgen en die ik al meer dan ettelijke keren had gezien en die al contact met ons meisje hadden gehad voordat ze op deze wereld was. Daarom lieve Jana, dit is jouw geboorteverhaal.

Woensdag 12 juni gingen we slapen rond 23u. Anderhalf uur later werd ik wakker met weeën… ze kwamen om het half uur, soms 20 minuten… maar slapen kon ik hier niet mee. (Er zijn supervrouwen die dat wel kunnen!) Om jouw papa niet wakker/ongerust te maken en hem zijn slaap te gunnen (het zou binnenkort heel wat minder zijn…) ben ik dan maar op de zetel gaan liggen onder…. Pff! Tegen 6u wou ik terug naar boven gaan om te slapen en om aan jouw papa te vragen om misschien toch eens te timen want hij moest om 10u gaan werken en ik zag dit precies toch niet echt zitten. 5 minuten zaten tussen de weeën… Wanneer moesten we de vroedvrouw nu weer bellen? Goed dat papa had opgelet want als je pijn hebt, kruip je in je eigen bubbel. Tegen 8u30 (leek ons een schappelijker uur dan 6u) hebben we toch maar eens gebeld want advies/hulp is altijd fijn. Als je onregelmatig weeën hebben of om 5 minuten is er nog tijd zat, zeker bij een eerste.  De telefoon werd meteen opgenomen en Annelies stelde de toekomstige papa gerust dat het toch nog even kon duren. Ook al zou ons geduld nog even op de proef worden gesteld, van werken zou niet meer veel in huis komen en dus bleef jouw papa thuis bij ons. Annelies zei dat ik best een warme douche kon nemen. Water heeft nog nooit zo’n deugd gedaan. Als ik onder de douche uitkwam, was ik even herboren… Weeën had ik ook niet meer, even toch… Tijdsbesef had ik ook niet meer… Pijn doet toch iets met een mens, maar je lichaam is sterk genoeg om endorfine aan te maken die de pijn opvangen of toch iets dragelijker maken.

Ik heb 13 juni beleefd op mijn fitbal en rondlopend/waggelend rond de tafel om weeën op te vangen. Het was een zooitje ongeregeld… wee/ geen wee/ veel pijn/ minder pijn/ chaos in mijn hoofd. Als ik eerlijk ben, dacht ik in het begin, hemeltje waar ben ik aan begonnen, thuis zonder epidurale, zo’n pijn… dit kan ik niet. Tegen 17u is Annelies langsgekomen om eens te kijken hoe ver we stonden. Ik had ondertussen al 2 of 3 keer onder de douche gestaan, proper was ik dus wel. 4 cm hadden we al, het zou dus ergens voor deze nacht zijn. Nog een nacht zonder slaap. 1 cm per uur, dat is de regel! Volgens die berekening zou ik tegen 23u dan 10 cm hebben…

Na het vertrek van Annelies, rond 19u30, heeft jouw papa het zwembadje opgeblazen. Op voorhand had hij alles getest zodat er zeker op tijd warm water in het badje zou staan. Het zwembadje zat echter met een leegloper. De lucht bleef er niet in, maar gelukkig bracht Lorijn op tijd een 2^dezwembad. Tegen 22u30 kon ik niet meer, weeën kwamen sneller, maar zeker nog niet om de minuut. Lorijn is dan (terug) gekomen en heeft gecheckt hoeveel cm ik had: 8 cm… nog een eindje te gaan.  Gelukkig bleef ze wel, zolang zou het dan ook niet meer duren zeker… Het zwembadje deed deugd, maar de vermoeidheid begon toe te slaan. Had ik geen wee dan had ik wel een kramp in één van mijn hamstrings. Opschieten deed ons meisje echt niet, mij afbreken echt wel! Lorijn controleerde ieder uur de hartslag van ons meisje en ze deed het prima. Ik daarentegen begon stilaan te panikeren. Ik kan dit niet, ik was op, wat deed ik verkeerd en waarom ging dit niet vooruit. Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken en misschien maar goed ook, want anders doet het nog meer pijn – nog meer  :O – MY GOD!

Ik denk dat het middernacht was toen ik 10 cm had en echt wel aan het paniekeren was, inwendig vooral, in mijn bubbel! Ik riep in mezelf: bel een ambulance en breng me naar het ziekenhuis want dit kan niet gezond zijn voor onze dochter.  De realiteit was echter dat (meestal) een bevalling en zeker van een eerste lang duurt, geduld vraagt en dit allemaal perfect normaal is. Ik was gewoon bang, bang om los te laten, bang om ze niet ter wereld te kunnen brengen… Ik weet nog dat we een paar andere houdingen hebben geprobeerd. Ik heb over jouw papa gehangen, rondlopen ging niet meer, andere positie in zwembad… niets hielp. Ik kreeg geen enkele wee meer. Daar zit je dan … 10 cm en geen wee. In feite moest ik ontspannen en nog even proberen recupereren want het zwaarste moest nog komen.

Ik weet niet of Hanne er al was toen mijn vliezen braken, ik denk het niet… Een knalletje in het zwembad, een ballon die ploft… gelukkig was het water mooi helder en was de enige die stress had ikzelf. Hanne had de baarkruk bij, zodat ik nog een andere positie kon proberen. Die moesten ze in de keuken zetten want ik ging niet op onze parket bloed smossen. Zoveel pijn, maar toch nog aan de parket denken. ECHT! Belachelijk! Ondertussen was het al ruim na middernacht, 14 juni en vandaag zou onze dochter geboren worden…  Kon ik nu eindelijk loslaten? Ze hebben me in de keuken geïnstalleerd op de baarkruk, jouw papa achter ons op een stoel om me te ondersteunen en twee fantastische vroedvrouwen klaar om ons te helpen met onze dochter. Waar blijven die persweeën? De minuten duurden eindeloos, deze uren leken een volledige dag te zijn… Hanne paste voetreflexologie toe en hielp me los te laten. Het was eindelijk zover, zweten, puffen, duwen naar onder, loslaten, ademen… zo intens, zo afzien maar ze was op komst – EINDELIJK! 20 minuten heb ik uiteindelijk moeten persen, een vlotte bevalling noemen ze zo iets, als buitenstaander dan toch… Toen jouw hoofdje er zat, had ik het gevoel dat ik in brand stond maar uiteindelijk om 4u48 gaven Hanne en Lorijn ons jou, onze dochter. Een klein hulpeloos wezentje waarvan ik, in feite, niet echt wist wat ik er mee moest, ik was leeg… wat nu?

Ze legden Jana op me en verplaatsten me naar de zetel voor het uitkloppen van de navelstreng. Op die manier verloor ik niet teveel bloed en kreeg Jana alle extraatjes mee. Mijn man heeft de hartslag nog gevoeld in de navelstreng en heeft moeder en dochter van elkaar gescheiden. De nageboorte is vlot gegaan. Dat is echt easy-peasy na een dochter van meer dan 4 kg. Daar zit je/lig je dan na 1 (papa) of 2 (mama) slapeloze nachten: leeg, vermoeid, maar ook fier dat wij dit hebben kunnen realiseren. De uitleg over de moederkoek is dan ook volledig aan me ontgaan.

Lorijn heeft een uur uitgetrokken om ons op gang te helpen met de borstvoeding. Ik kan me niet voorstellen dat ze in het ziekenhuis deze tijd ervoor nemen. De start is ooh zo belangrijk. Voor je kindje, maar vooral ook voor jezelf. Borstvoeding is niet echt prettig in het begin. Ik vond het 4 weken waarbij ik enorm heb afgezien en dat afzien is ook iets wat je (weer) alleen doet. Kind drinkt lustig door, papa slaapt rustig door en ik doe (bijna) in mijn broek van de pijn met momenten, maar de goede start en begeleiding van het levenslicht heeft mij hierbij geholpen en ondertussen zijn we al bijna 6 maanden borstvoeding aan het geven. Terwijl Lorijn me hielp, was Hanne in de weer om het zwembad op te ruimen, was op te zetten en alles proper achter te laten. Wat een toppertjes! DANKJEWEL!

Om 7u 14 juni 2019 hebben Hanne en Lorijn ons achtergelaten in een proper huis waar praktisch amper was te zien dat hier twee uur eerder een baby was geboren. Papa heeft toen pannenkoeken voor ons gebakken, want na al die arbeid – ik had het gevoel dat ik een paar marathons had gelopen – had ik honger. Aquarius was mijn krachtvoer geweest tijdens de bevalling, maar echt lekker vind ik dit niet. Een lekker pannenkoekje met aardbeigelei zou me veel beter smaken. Daarna wou ik rusten/slapen. Jana lag alweer in dromenland, toch zalig het leven van een baby!

Tegen 10u moest ik naar het toilet om te plassen… daar ben ik geraakt, daar is mijn bloeddruk weer gezakt en heb ik een half uur op de grond gelegen omdat ik zo leeg was. Ik had het gevoel dat er een camion over me was gereden. Alleen toen heb ik even een verpleegster/rolstoel… gemist.

Tegen de avond ging het al veel beter en heb ik me al kunnen douchen, is Lorijn nog eens komen checken hoe het met ons was en waren we alle 3 klaar voor onze eerste nacht in ons bed. Veel slapen doe je dan niet…, maar zo intens, zo zalig, zo speciaal en als je daar dan ligt en dan besef je toch dat we alle geluk van de wereld hebben en deze momenten moeten koesteren want oh ja de tijd staat niet stil en ze worden snel groot. (Iedereen zal je dit ook honderden keren vertellen.) Eén ding weet ik zeker… I love you more every day little girl. Onze mooie meid, ons mus, ons smurfke…daddy’s little girl

We zien je graag!