Riff

Vooraleer ik in mijn verhaal duik zijn er misschien een paar zaken die je over mij moet weten. Riff is onze derde zoon. Dat wilt simpelweg zeggen dat ik voorafgaand aan deze bevalling al 2 keer het geluk mocht ervaren om mama te worden. In het kort kan ik zeggen dat beide bevallingen complex waren. Onze eerste zoon werd geboren in het ziekenhuis en ook nummertje 2 mocht daar zijn eerste adem nemen na een lange arbeid thuis met de ondersteuning van de vroedvrouwen van Levenslicht. Mijn eerste bevalling was licht traumatiserend voor mij. Ik was absoluut niet goed voorbereid op wat ging komen en kon de lange arbeid moeilijk plaatsen. Bij de voorbereidingen op de komst van ons derde kindje zat er dus al wel wat in mijn figuurlijk rugzakje.

Tijdens de voorbereidingen van onze derde bevalling was ik er helemaal zeker van dat mijn voorkeur uitging naar een thuisbevalling. Mijn band met het vroedvrouwenteam was ondertussen al heel sterk waardoor ik me helemaal op mijn gemak voelde bij hen. Tijdens de consultaties leidde dit vaak tot diepgaande gesprekken samen met mijn man. Die was er immers ook altijd bij en had net zoals mij zijn zinnen gezet op een thuisbevalling. Je zou denken dat ik tijdens mijn zwangerschap veel bezig was met de bevalling maar dat was eigenlijk niet zo. Ik was heel erg op mijn gemak. Ik maakte een geboorteplan maar was heel flexibel. Als het anders moet dan gepland is dat maar zo.
Los van die flexibiliteit was ik echter ook erg op de hoogte van mijn rechten. Toen de gynaecoloog me meerdere keren voorstelde om me te laten inleiden wist ik heel goed dat ik hier zelf in mocht kiezen. En ondanks een grote baby lieten we ons niet afschrikken. Mijn lieve vroedvrouwen steunden ons en zorgden dat we de rust konden bewaren.

Uiteindelijk kroop de tijd stilletjes voorbij. De 40 weken, werden 41 weken en ook daarna kwam er nog een reeks extra dagen bij. De gynaecoloog werd ongerust. Mijn baby was zwaar en ze maakte zich zorgen om de bevalling. Ik hield me bewust zo ver mogelijk verwijderd van de doemscenario’s om mijn vertrouwen te bewaren. Mijn vroedvrouwen hielpen me hierbij en konden me met wetenschappelijk gestaafde feiten aangeven dat de ongerustheid onnodig was.
Toch begonnen we na een tijdje met het strippen van de vliezen. Vooral omdat ik dat wou. Annelies deed dit enkele keren maar er gebeurde voorlopig niets.

Op 22 mei was ik maar liefst 8 dagen verder dan mijn uitgerekende datum. Mijn zoontjes kregen ineens het idee om te gaan vissen. Hierdoor stond ik met mijn enorme buik om 10h in de ochtend in de gietende regen bij het water met een reeks zelfgemaakte vislijnen. De jongens waren teleurgesteld dat ze niets hadden gevangen. Dit hielp niet echt om onze wandeling verder te zetten. Eenmaal thuis stuurde ik nog wat berichtjes met een vriendin (want je krijgt veel berichtjes als je overtijd gaat).
Ineens voel ik wat rommelen in mijn buik. Ik kader dit voor mezelf als voorweeën. Die had ik immers al een hele tijd gehad. Ik wou mezelf en de andere leden van het gezin niet teleurstellen in het geval alles weer zou stilvallen. Daardoor bleef ik de weeën maar minimaliseren. Stel je voor dat het niet zou doorzetten.
Toch stuurde ik Hanne alvast een berichtje. Doorheen de jaren heb ik een fijne band met haar opgebouwd.
“Ben je van wacht dit weekend?”
“Nee achterwacht. Is het zo ver?”
“Misschien…”

Zo rond het avondmaal begon ik me te realiseren dat dit geen voorweeën waren (ze waren immers al 5 uur bezig en namen goed toe in intensiteit). Aan het gezicht van mijn oudste zoon zag ik dat hij begon door te hebben wat er speelde. Hij vroeg of ze naar omi mochten. En dat mocht. Ik zorgde dat ik in bad lag toen mijn ouders toekwamen. Dan kon ik even in mijn cocon blijven en werd ik niet gestoord. Toen mijn kindjes het huis uit waren werden de weeën vanzelf pittiger. Alsof mijn lichaam me nu pas de toestemming gaf.
Het opvangen ging goed. Toch vroeg ik mijn man om de vroedvrouwen officieel op de hoogte te brengen en te vragen of iemand de harttonen kon komen controleren. Dat werd Lorijn. Ze controleerde het nodige en kon alleen maar optimistisch zijn. Ze liet ons even alleen. Na enkele uren belden we haar terug omdat dat ons toch meer op ons gemak stelde. De pijn werd immers heftiger. We hadden het bevallingsbad al klaar gezet. In het midden van de living, vlak bij de open haard want dat was onze droom. Samen met Lorijn hadden we een gezellig avond en nacht. We maakten samen ooo klanken, masseerden mijn rug en keken het Eurovisie Songfestival helemaal uit. Proficiat, Italië. We vonden het liedje alle drie niet mooi.

Mijn man en ik konden goed samenwerken. Ik had op dat moment zoveel bewondering voor de manier waarop hij het aanpakte. Hij stelde me gerust, complimenteerde me en gaf me alle aandacht. Ik voelde me enorm veilig. Het ging zo goed tussen ons twee dat Lorijn ons zelfs een tijdje terug alleen liet. De nacht was al om en ze had even wat rust verdiend. Wij deden door, probeerden ook even te slapen (haha no way!) en probeerden de moed erin te houden.

Toen de ochtend echt aanbrak zonk de moed me in de schoenen. Waarom duurde dit zo lang? Sterker nog, waarom duurt bevallen bij mij ALTIJD zo lang? De negatieve gedachten in mijn hoofd werden luider. De doemscenario’s kwamen frequenter naar voor. Ging ik echt niet naar het ziekenhuis moeten? Hadden ze gelijk gehad, was dit te moeilijk om te kunnen zonder verdoving? Kan ik dit gewoonweg niet?
Het was mijn man zijn idee om Hanne even op te bellen. Ze heeft met haar positieve ingesteldheid een goed effect op mij. Dat was ook nu weer het geval. Ze bevestigde me dat ik goed bezig was. Ze wees me erop dat alles goed zou komen. Ze omschreef me als een powervrouw. Ze deelde ook even mee dat ik Lorijn best wel terug liet komen aangezien ik al enkele weeën krachtig moest opvangen tijdens ons telefoongesprekje. En dat deden we. Lorijn kwam onmiddellijk terug en we deden verder. Maar damn wat deed het pijn.
Ik liep rondjes rond de keukentafel en het kookeiland. Als er een wee kwam duwde ik me af tegen het eiland tegen de vuisten van mijn man. Zo kon ik zelf bepalen hoeveel tegendruk ik nodig had om de rugweeën de baas te kunnen. De flow zat goed. De tijd kroop voorbij.
Op een bepaald moment werd de pijn zo heftig dat ik het echt uitriep. In tegenstelling tot wat de vroedvrouw in het ziekenhuis me in 2017 zei mocht ik nu wel roepen. “Doe maar. Je bent goed bezig”. Ook mijn man zei dat. “Dit zijn de weeën die we nodig hebben!”. In een opwelling vroeg ik of ze Hanne erbij konden halen en dat deed Lorijn. Hanne werd gebeld en stond binnen het uur in onze keuken. Gewoon om er te zijn…

Na een tijdje rondjes lopen in de keuken vroeg ik zelf om de vorderingen even te bekijken en het aantal centimeters te checken. Zogezegd zo gedaan. 8 cm. 8 cm, na 24 uur arbeid. Iedereen was enthousiast maar ik niet. “Godverdomme!”
Beide vroedvrouwen stelden voor om te overwegen om de vliezen te breken. Lorijn had immers tijdens een wee even meegevoeld en kon vaststellen dat de vliezen op springen stonden. Het zou me opluchten als ze gebroken zouden worden. Ik liet het even bezinken, vroeg om bevestiging en volgde het advies op. Even later lag ik in het bevallingsbad om de vliezen te laten breken. Ik vond het spannend en was bang. Een hand op mijn schouder, die van Hanne. Een liefdevolle blik, die van mijn man. “Zullen we?” Dat was Lorijn. Na enkele pogingen lukte het. Ik voelde er niets van aangezien ik al in aangenaam warm water lag. Ik legde we even achteruit. Inderdaad wat een verlichting. Ik zag dat het vruchtwater niet helemaal helder was. Ik werd bevestigd in mijn inschatting maar we gingen toch even afwachten wat er nu zou gebeuren.

En toen… Het gevoel wat er bij de volgende wee kwam kan ik nog steeds niet omschrijven. Een immense druk. Dit voelde ik nooit eerder. Instinctief draaide ik me op mijn knieën, ik riep dat ik dacht te moeten overgeven, duwde een heel klein beetje en er ‘viel’ iets uit me. Doemscenario’s alom. Dit kan toch niet normaal zijn?! Hanne moest met de smartphone van mijn man een foto maken zodat ik het een beetje kon vatten. Het hoofdje van mijn kindje was geboren. Ineens was alles in een stroomversnelling geraakt. Na nog 2 keer zachtjes persen was hij er! Ik rijkte naar beneden en voelde meteen dat we een jongentje hadden gekregen. “Ik voel teelballetjes” waren de eerste woorden die ik zei in mijn zoon zijn leven. Daarna volgde de “Wat is hij klein!”. Dit werd later enorm ontkend door zijn gewichtje van 4460g en zijn 54cm.
Volgens mijn dreamteam heb ik ook de woorden “Dit doe ik nooit meer” uitgesproken maar dat herinner ik me niet meer helemaal. Misschien is het gewoon een grappige anekdote.

Het moment vlak na zijn geboorte was zo zalig. De tranen liepen over mijn wangen. Dit was het meest intense moment uit mijn hele leven. Zelfs de eerste kus met de liefde van mijn leven kon hier niet aan tippen. Ik voelde het gezicht van mijn man in mijn nek. Ik voelde zijn tranen over mijn rug rollen.
Na een paar stimulerende aanrakingen begon ook ons kindje te huilen.
De nageboorte was er eerlijk gezegd wel wat te veel aan. Hier heb ik nog even stevig voor moeten werken. Ik was uitgeput. Uiteindelijk kwam de placenta (die ook van het grote formaat was) er in de zetel uit. Allemaal zonder maar één spatje bloed te morsen. Moet je kunnen he!

T

erwijl Hanne alles opruimde vertrok Lorijn naar een tweede bevalling van die dag. Wat een job!
Mijn man en ik bestudeerden onze derde zoon en besloten op de naam Riff. Ik gaf een eerste keer borstvoeding en voelde me meteen verliefd. Nooit eerder voelde ik me zo snel verbonden met een baby als met mijn laatste zoon, Riff.

En ja ik heb geroepen, ik had pijn en zag het op sommige momenten helemaal niet meer zitten. Maar dit was absoluut mijn droombevalling. In het bad, aan de openhaard met mensen rondom me die me zoveel veiligheid gaven. Ik voelde me een koningin, een power queen. Laten we zeggen dat ik me Beyonce voelde!
Ik ben bevallen rond half 3 in de namiddag. 26 en half uur na de eerste weeën, 12 minuten na het breken van de vliezen. Lorijn kreeg de kans niet om haar handschoenen aan te doen. 23 mei 2021. Voor altijd een dag met een enorme betekenis.
Ik kijk er met veel liefde op terug.

Als ik Maneskin met Zitti e Buoni tegenwoordig op de radio hoor gaat de volumeknop de hoogte in. Plots vind ik het een geweldig nummer. Het heeft een betekenis. Het heeft power. Net zoals ik!!