We voelden ons meteen op ons gemak bij het Levenslicht

Al tijdens de zwangerschap van ons eerste zoontje had ik interesse in een thuisbevalling, maar daar kwam weinig steun vanuit de familie. Er was veel onwetendheid en steeds kwam dezelfde vraag naar boven: “wat als er iets misgaat?”. Juist, je kan het al raden. We namen het zekere voor het onzekere en deden gewoon wat iedereen deed… op tijd naar het ziekenhuis. 

De bevalling op zich ging best vlotjes maar ontsluiting krijgen al liggend aan de monitor is nu eenmaal niet de beste manier. Mijn vliezen werden op 4cm gebroken, er werd een epidurale gezet. Deze epidurale werkte enkel links en ineens kwamen ze met een infuusje aandraven: weeën opwekkers. Doordat de epidurale maar half werkte, voelde ik de onnatuurlijke weeën-opwekkers hun werk doen, heftig, pijnlijk en was het al snel tijd voor te persen. Na een goeie knip en 3 persweeën was kleine Finn er. Dat was een prachtig moment. Intiem, met een vroedvrouw en een gynaecoloog erbij. Hij werd niet meteen weggehaald, we mochten fijn knuffelen en hij mocht meteen drinken aan de borst.
Het verdere ziekenhuisgebeuren verliep prima en de ervaring van de bevalling werd een beetje opzij geschoven. Tot ik opnieuw zwanger werd. Opnieuw stelden we ons dezelfde vraag en opnieuw werden er hierbij vragen gesteld. Deze keer lieten we onze keuze niet van anderen afhangen en gingen we ervoor.

We namen contact op met de vroedvrouwen van Levenslicht en voelden ons samen meteen op ons gemak bij Hanne en Annelies.
Er werd afgesproken dat we voorbereid werden op een thuisbevalling, maar ook dat we naar het ziekenhuis vertrokken als we ons ergens niet goed bij voelden. Alle kaarten lagen open. Het ene moment was ik zelfzeker en zag ik een thuisbevalling helemaal zitten. Het andere moment was ik bang om opnieuw die pijn te beleven.
Kon ik dit wel opnieuw? Ik keek uit naar de baby maar zag op tegen de pijn. Ik bleef twijfelen tot op het einde. Dat wisten Annelies en Hanne ook.
Op dinsdag 23 augustus moest ik nog een keertje op controle gaan bij Levenslicht. Diezelfde dag had ik al heel de tijd onregelmatige, pijnlijk harde buiken, veel druk op de blaas en algemeen ongemak, een goede voorbereiding op de bevalling dacht ik! Toen ik ‘s avonds op controle ging, zei ik tegen Hanne dat ik het gevoel had dat de bevalling stilletjes was begonnen. Het kon nog alle kanten opgaan. Ik reed terug naar huis en deed alles zoals het hoorde: ik probeerde te gaan slapen maar de weeën werden pijnlijker. Dan ging ik in bad, dit was nog ‘aangenaam en dragelijk’. Ik begon de weeën te timen en belde uiteindelijk naar Hanne om haar te verwittigen dat ze pijnlijk waren maar nog wat onregelmatig en toen maakte ik Dries wakker. De timing voor Dries kon wel beter, hij moest zijn collega’s verwittigen dat hij niet kon komen werken, net wanneer er een drukke dag voor de boeg stond. Dit zorgde voor mij voor irritatie en veel telefoontjes. Rond 4u kwam Hanne thuis. Ik zei tegen Dries dat het nu wel haast goed was met zijn telefoontjes en dat hij mij aandacht moest geven. We zochten samen naar manieren om de weeën op te vangen. Dries zijn rol werd hier ook groter in. Zo masseerde hij mijn rug bij rugweeën, spoelde hij in de douche met warm water en diende hij als steunpilaar als ik rechtstond. Het was voor mij na een tijdje even belangrijk om te weten hoever ik stond. Dit kon me helpen in mijn keuze om al dan niet thuis te bevallen. Ik had ergens wel schrik om te weten hoever we stonden… Wat als dit niet was wat ik hoopte? Wat zouden we dan doen? Het resultaat was gelukkig naar behoren: 6cm, daar kon ik mee verder! Even van houding veranderen en een nieuwe manier zoeken om de weeën op te vangen. Charlotte, de stagiaire, werd opgebeld en voor we het wisten stonden we met ons vieren in de badkamer. De vroedvrouwen wouden geen koffie (gek he?!) en zaten rustig te observeren. Ik vroeg me tussen de weeën door zelfs af of ze zich niet verveelden.

Naarmate de tijd vorderde, vroeg Hanne me waar ik wou bevallen. Geen idee? Maakte dat uit? Zolang die kleine er maar snel uit was. Het persen was bij de bevalling van Finn hetgeen dat heel vlot was gegaan, dus daar maakte ik me weinig zorgen over. Dat zou in nu ook wel weer kunnen, no biggie.
Naarmate mijn weeën vorderden, kwam even de reality-check dat onze Finn wel eens snel wakker zou kunnen worden. Het was 8u ‘s morgens, ik was net gecontroleerd en had volledige opening (YES) maar het persen kon nog niet beginnen! We hoorden kleine voetstapjes, shit! Het plan om stiekem ‘s nachts te bevallen en ‘Verrassing! Uw broer is er’ viel een beetje in het water. Dries belde mijn mama, deed Finn zijn kleertjes aan en maakte een papfles klaar om mee te nemen. Mijn mama stond hier binnen de 5 minuten, vol emoties. Ik kan me niet voorstellen hoe spannend het voor haar geweest moet zijn. Haar dochter, in het midden van haar eigen living met 2 vroedvrouwen er rond. Ze gaf me een dikke knuffel en zei niet veel. Ze zei alleen tegen de vroedvrouw dat ze goed voor me moest zorgen. Ook Finn kwam even kijken met de legendarische woorden: ‘wa is da hier allemaal’. Ik gaf Finn een dikke knuffel en in tussentijd was er zoveel afleiding dat ik me niet herinner last te hebben van de persweeën. Zo, mama en Finn de deur uit. Nu konden we aan het echte werk beginnen.

Ik wist van de infosessies dat ze de vliezen niet zouden breken, dat zou wel vanzelf gaan tijdens een perswee. Aangezien ik ervan overtuigd was dat het zwaarste al voorbij was (ik had toch mijn 10 cm al), begon ik met goede moed aan het persen. Het rare was dat ik tijdens mijn wee precies niet voldoende kracht had, ik kon het persen geen minuut aanhouden en dan waren er weer 4 minuten pauze…
Die vliezen begonnen mij hoe langer hoe meer te irriteren. Wanneer gingen die nu eindelijk eens breken? Het persen ging in mijn ogen helemaal niet zo vlot als gehoopt. Op een heel klein ogenblik was ik jaloers op een vrouw met geplande keizersnede, zij moesten die pijnlijke weeën tenminste niet doormaken. (Natuurlijk weet ik wel dat dat herstel zoveel moeilijker is, maar soit.) Ik ging van de baarkruk naar zetel en van zetel terug naar de baarkruk, op handen en knieën en terug op de baarkruk. Een echte ideale houding vond ik niet. Heel even miste ik een ziekenhuisbed met beugels, omdat je daar grip hebt om je vast te houden. Hanne zag me worstelen met de vliezen en besloot de natuur dan toch een handje te helpen. Bij de volgende perswee gingen ze er aan! Daar kwam hij: een perswee, een vloedgolf en een brandende pijn! Wow, dit had ik niet verwacht. Het leek alsof met het breken van de vliezen het hoofdje er ineens uitviel ofzo. Ineens schreeuwde ik het uit van de pijn en gooide me in Dries zijn armen, dit kon ik echt niet meer.
Het besef kwam dat ik door het schreeuwen energie verloor, ik moest me opnieuw concentreren. Ik kon nu toch niet meer terug. Hanne stelde me gerust. Het hartje was nog goed, ik was goed bezig. Nog even volhouden. Ik gebruikte alle kracht die ik had en ze zagen het hoofdje. Hij had veel haar, tot onze grote verbazing! Ondanks de pijn vond ik mijn motivatie om te persen terug! De vliezen waren gebroken, het was hoofdje zichtbaar. Nothing is going to stop me now! Ik haalde het uiterste uit de kan en plots was hij er. Een kleine dikkerd met veel haar, lekker warm en hij weende als een kleine dinosaurus. Wat was hij mooi en wat was ik opgelucht dat hij er was, gezond en wel. Onze Ode!
De nazorg was gewoon puur genieten. Ik mocht plaatsnemen in de zetel terwijl de vroedvrouwen de bloedsporen van mijn voeten snel opveegden en Ode mocht meteen aan de borst drinken. Wat was hij een natuurtalent en wat was het ineens heerlijk om al gewoon thuis te zijn. Zo vreemd dat je het ene moment zo twijfelt en onzeker bent en het andere moment dezelfde keuze zo goed en natuurlijk aan kan voelen. Er overvalt me een gevoel van warmte en fierheid! Bedankt lieve Hanne, Annelies en ook zeker Charlotte om onze Ode op de wereld te helpen. Bedankt voor de toffe babbels en tips en vooral bedankt voor te zijn hoe jullie zijn! ?